San Gimignano
Obecnie San Gimignano to temat, który zyskuje coraz większe znaczenie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o świat technologii, nauki, społeczeństwa czy kultury, San Gimignano przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Zainteresowanie San Gimignano doprowadziło do stale rozwijającej się debaty oraz dogłębnej analizy jej implikacji i reperkusji. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom związanym z San Gimignano i jego obecnym wpływem. Ponadto przeanalizujemy trendy, które rozwinęły się wokół San Gimignano i zaproponujemy kilka refleksji na temat jego przyszłości.
| gmina | |||
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Region | |||
| Prowincja | |||
| Kod ISTAT |
052028 | ||
| Powierzchnia |
138 km² | ||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||
| Numer kierunkowy |
0577 | ||
| Kod pocztowy |
53037 | ||
Położenie na mapie Toskanii  | |||
Położenie na mapie Włoch  | |||
 43°28′N 11°03′E/43,466667 11,050000
| |||
| Strona internetowa | |||
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 Widok na San Gimignano | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
I, III, IV |
| Numer ref. | |
| Region |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
1990 |
San Gimignano – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Toskania, w prowincji Siena.
W 1990 roku historyczne centrum San Gimignano zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Położenie
San Gimignano leży w prowincji Siena w regionie Toskania, w dolinie rzeki Elsy, ok. 56 km od Florencji i 36 km od Sieny.
Historia
Region San Gimignano zamieszkany był w czasach preromańskich, o czym świadczy obecność grobów etruskich. Według tradycji antycznej region zamieszkiwali zwolennicy Katyliny. Tradycja łączy region z działalnością Attyli, Totili i Dezyderiusza, lecz podania te nie przedstawiają prawdy historycznej.
Pierwotnie miasto nazywało się Silva, po czym zmieniło nazwę na San Gimignano na cześć biskupa Modeny – Geminiana z Modeny (zm. 397), który uchronił miasto przed barbarzyńcami.
Najwcześniejsza wzmianka o San Gimignano pochodzi z 929 roku. W średniowieczu miasto pozostawało niezależne. W przeciwieństwie do innych ważnych miast Toskanii, w San Gimignano nigdy nie rezydował biskup. Dominowały tu dwie potężne rodziny Ardinghelli i Salvucci.
Opodal miasta przebiegał szlak pielgrzymkowy i handlowy do Rzymu – Via Francigena. Wokół miasta uprawiano również krokus uprawny, z którego uzyskiwano szafran wysyłany do Pizy, Genui, Francji i Niderlandów. Przyczyniło się to do znacznego rozwoju gospodarczego miasta, które przeżywało rozkwit pod koniec średniowiecza. Zaraza w 1348 roku doprowadziła do upadku miasta. W 1352 roku miasto upadło finansowo i poddało się Florencji.
Tutaj w 1437 roku urodził się włoski humanista, dyplomata, poeta i historyk Kallimach (właśc. Filippo Buonaccorsi), wykładowca na Akademii Krakowskiej, nauczyciel synów króla Kazimierza Jagiellończyka i doradca króla.
Zabytki
San Gimignano jest jednym z najlepiej zachowanych średniowiecznych włoskich miast.
Miasto, zwane „Manhattanem średniowiecza” , „Manhattanem Toskanii” lub „miastem pięknych wież”, słynie z charakterystycznych, wysokich, czworokątnych wież case torre budowanych przez zamożnych mieszkańców w XIII–XV w., które pełniły funkcje obronne, ale także podkreślały znaczenie i zamożność właściciela. Z 72 wież zachowało się 14. Większość wież zawaliła się z powodu niestabilnych fundamentów.
W 1990 roku zabytkowe centrum San Gimignano zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
W centrum znajdują się dwa place: Piazza della Cisterna (nazwa pochodzi od XII-wiecznej miejskiej cysterny) i Piazza del Duomo oraz liczne zabytki:
- kolegiata Santa Maria Assunta – trójnawowy kościół romański, konsekrowany w roku 1148, a w 1456 roku rozbudowany przez Giuliano da Maiano o transept i kilka bocznych kaplic. Wewnątrz znajdują się freski Sąd Ostateczny Taddea di Bartola z 1393 roku i Męczeństwo św. Sebastiana Benozza Gozzoli z 1465 roku.
- Palazzo nuovo del Podestà także Palazzo Comunale lub Palazzo del Popolo – pałac zbudowany w latach 1239–1337, położony naprzeciw kolegiaty, siedziba władz miasta od XIII w. Wewnątrz w sali Dantego (Sala di Dante) znajduje się fresk Maesta namalowany w 1317 roku przez Lippo Memmi. Do pałacu przylega najwyższa, 51-metrowa wieża w mieście.
- kościół Sant'Agostino – zbudowany w latach 1280–1298 na północnym krańcu miasta; jego wnętrza zdobią freski Benozzo Gozzoliego (1420–1497/1498) przedstawiające sceny z życia patrona kościoła św. Augustyna.
- Museo d'Arte Sacra – muzeum sztuki sakralnej eksponujące również rzeźby i obrazy z przełomu XIV i XV wieku. W tym samym budynku mieści się również Muzeum Sztuki Etrusków.
Gospodarka
W okolicach miasta produkuje się białe wytrawne wino Vernaccia. Od XIII w. uprawia się tu również krokus uprawny, z którego uzyskuje się szafran.
Według danych na rok 2019 gminę zamieszkuje 7760 osób.
Miasta partnerskie
Uwagi
- ↑ Inne źródła mówią o 13 zachowanych wieżach.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Kleinhenz 2004 ↓, s. 1008.
- ↑ a b c d e f g h i Encyclopaedia Britannica 2016 ↓.
- ↑ a b c Castex 2008 ↓, s. 18.
- ↑ a b Schwecke 2011 ↓.
- ↑ Segel 1989 ↓, s. 36–82.
- ↑ Fodor's 2012 ↓.
- ↑ Castex 2008 ↓, s. 17.
- ↑ a b c UNESCO ↓.
- ↑ Lonely Planet Tuscany & Umbria ↓, s. 257.
- ↑ History. www.vernaccia.it . . (ang.).
- ↑ PDO San Gimignano saffron. www.visittuscany.com . . (ang.).
- ↑ Istituto Nazionale di Statistica (ISTAT): Resident population on 1st January: Toscana. . (ang.).
Bibliografia
- Jean Castex: Architecture of Italy. ABC-CLIO, 2008. ISBN 978-0-313-35087-0. . (ang.).
- Włochy północne. Wyd. I. Bielsko-Biała: Pascal sp. z o.o., 2008, s. 451-455. ISBN 978-3-8297-6558-9.
- Christopher Kleinhenz: Medieval Italy: An Encyclopedia. Routledge, 2004. ISBN 978-1-135-94880-1. . (ang.).
- San Gimignano, Encyclopædia Britannica (ang.).
- Fodor's: Fodor's Essential Italy: Rome, Florence, Venice & the Top Spots in Between. Fodor's Travel, 2012. ISBN 978-0-89141-925-9. . (ang.).
- Alfred Schwecke: Traveling Tuscany. AuthorHouse, 2011. ISBN 978-1-4670-4368-7. . (ang.).
- UNESCO: Historic Centre of San Gimignano. . (ang.).
- Praca zbiorowa: Lonely Planet Tuscany & Umbria. Wyd. V. Lonely Planet, 2008. ISBN 978-174-104-31-36.
- Harold B. Segel: Renaissance Culture in Poland: The Rise of Humanism, 1470–1543. Cornell University Press, 1989. ISBN 978-0-8014-2286-7. . (ang.).
- ↑ Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Chorwacją, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Niemcami, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią i Ukrainą