W dzisiejszym świecie Władysław Kiliński to temat, który zyskał ogromne znaczenie i wzbudził zainteresowanie dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Władysław Kiliński jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Na przestrzeni dziejów Władysław Kiliński odgrywał kluczową rolę w ewolucji ludzkości, a jego znaczenie pozostaje oczywiste we współczesnym świecie. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty Władysław Kiliński i zbadamy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
Władysław Kiliński (przed 1930) | |
pułkownik dyplomowany artylerii | |
Data i miejsce urodzenia |
24 maja 1887 |
---|---|
Data śmierci |
1 sierpnia 1964 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Władysław Kiliński (ur. 24 maja 1887 w Krakowie, zm. 1 sierpnia 1964) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
Urodził się 24 maja 1887 roku w Krakowie, w rodzinie Stanisława (ur. 1850) i Karoliny z domu Brosig (ur. 1862); był prawnukiem Jana Kilińskiego. W latach 1910–1911 (I półrocze) był zastępcą nauczyciela w cesarskim i królewskim Gimnazjum w Wadowicach, a w latach 1911–1914 był tam nauczycielem języka polskiego, łaciny i śpiewu. W „Sprawozdaniu c.k. Gimnazjum w Wadowicach” (1913/1914) ogłosił pierwszą część rozprawy Wyspiański a polska myśl porozbiorowa (recenzowaną w „Pamiętniku Literackim”, 1914/1915, zeszyt 2, przez Wiktora Hahna), zapowiadana druga część rozprawy nie ukazała się (nie wydano „Sprawozdania” za rok szkolny 1914/1915).
W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku artylerii Legionów. W czasie służby w Legionach awansował na: chorążego (15 grudnia 1915 roku) i podporucznika (1 maja 1916 roku).
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Generalnego na stanowisku kierownika referatu organizacji grup personalnych. W sierpniu 1922 roku został komendantem Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie. 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 1 listopada 1924 roku został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie z jednoczesnym „odkomenderowaniem” do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 12 pułku artylerii polowej w Złoczowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W grudniu 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Biura dla prac Komitetu Obrony Państwa przy GISZ z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W Ministerstwie WR i OP powierzono mu stanowisko naczelnika Wydziału Higieny Szkolnej i Wychowania Fizycznego. W lutym 1929 roku objął, po Juliuszu Ulrychu, stanowisko dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie. 24 grudnia 1929 roku został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W październiku 1935 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Głównego. Od 20 stycznia 1936 do 1939 kierował pracą Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Tadeusza Kasprzyckiego.
Członek Głównego Sądu Rozjemczego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich w 1939.