Ziemia lęborsko-bytowska
W tym artykule zagłębimy się w świat Ziemia lęborsko-bytowska, badając jego najważniejsze aspekty i przedstawiając kompleksową wizję tego tematu. Od jego początków do historycznej ewolucji, poprzez dzisiejsze praktyczne zastosowania, przeanalizujemy dogłębnie każdy aspekt Ziemia lęborsko-bytowska, ujawniając dane i ciekawostki, o których mogłeś nie wiedzieć. Ponadto zbadamy jego wpływ w różnych obszarach, od kultury po naukę, i zastanowimy się nad jego znaczeniem w obecnym kontekście. Przygotuj się na ekscytującą podróż odkrywczą dotyczącą Ziemia lęborsko-bytowska.
| Państwa | |
|---|---|
| Stolica | |
Położenie na mapie Ziemia lęborsko-bytowska i krainy historyczne Polski w obecnych granicach administracyjnych | |
| 54°21′20,72″N 17°36′54,73″E/54,355756 17,615203 | |
Ziemia lęborsko-bytowska – terytorium historyczne na Pomorzu, złożone z dwóch okręgów ze stolicami w Bytowie i Lęborku.
Historia
Całym obszarem do rzeki Łeby władała dynastia Gryfitów a terytoriami miast Sławno i Słupsk rządziła ich boczna linia po Raciborze I. W 1227 r. po wymarciu bocznej linii, ziemie te nie powróciły do Gryfitów, lecz przeszły pod panowanie Sobiesławiców. W 1282 między księciem gdańskim Mściwojem II a księciem wielkopolskim Przemysłem II zawarty został układ w Kępnie; umowa głosiła, że ten z książąt, który przeżyje drugiego, będzie po nim dziedziczył. Od śmierci Mściwoja II w 1294 roku ziemia lęborsko-bytowska została objęta przez Przemysła II (następnie króla Polski), jednak roszczenia do tej ziemi zgłaszali także margrabiowie brandenburscy z dynastii askańskiej. Doprowadziło to do najazdu wojsk margrabiów brandenburskich w 1307 roku. W 1309 margrabia Waldemar na mocy układu w Myśliborzu zrezygnował z roszczeń do Pomorza Gdańskiego na rzecz zakonu krzyżackiego w zamian za 10 000 srebrnych marek. W ten sposób m.in. ziemia lęborsko-bytowska została przejęta przez Krzyżaków. W 1317 r. Krzyżacy przekazali terytoria Sławna i Słupska Gryficie – księciu wołogoskiemu Warcisławowi IV. Książę pomorski w 1321 r. podarował obszar Bytowa swojemu marszałkowi Henningowi Behr. Jego syn w 1329 r. sprzedał „territorium Butow, dominium et castrum” zakonowi krzyżackiemu za 800 grzywien denarów. W latach 1455–1460 i od 1466 ponownie należała do Gryfitów. W 1460 roku książę Eryk II przekazał ziemię bytowską Krzyżakom zrywając sojusz z Polską, jednak w 1466 roku za zgodą Kazimierza Jagiellończyka wykupił ją od Krzyżaków na warunkach ogólnikowo określonej zależności od Polski. Od 1526 ziemia lęborsko-bytowska była lennem Królestwa Polskiego.
W 1637 roku po bezpotomnej śmierci Bogusława XIV, ostatniego księcia zachodniopomorskiego, ziemia lęborsko-bytowska została włączona do Polski i weszła w skład województwa pomorskiego, ale z zachowaniem pewnej odrębności. W latach 1637–1657 obszar ten był włączony do województwa pomorskiego.
W 1657 na mocy traktatów welawsko-bydgoskich została przekazana Brandenburgii (od 1701 Królestwo Prus), formalnie jako lenno Polski do pierwszego rozbioru w 1772, ale w rzeczywistości utracona. Następnie w pruskiej prowincji Pomorze (do 1804 w pewnych sprawach podlegała jednak władzom Prus Zachodnich). Pomimo germanizacji i polonizacji zachowała się na tych terenach ludność kaszubska. W 1945 ziemia lęborsko-bytowska z powrotem znalazła się w granicach Polski.
Zobacz też
- ziemia – jednostka administracyjna w dawnej Polsce
- powiat lęborski
- powiat bytowski
Przypisy
- ↑ Roderich Schmidt: Die Lande Lauenburg und Bütow in ihrer wechselnden Zugehörigheit zum Deutschen Orden, zu Pommern und Polen und zu Brandenburg-Preußen. W: Reiche und Territorien in Ostmitteleuropa. München: Oldenbourg, 2006, s. 94. ISBN 3-486-57-839-1.
- ↑ a b Archeologia o zamku w Bytowie (ang.).
- ↑ Zdzisław Kaczmarczyk, Bogusław Leśnodorski: Historia państwa i prawa Polski. T. II: od połowy XV wieku do r. 1795. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1966, s. 170-171.
- ↑ Krzysztof Mikulski: Urzędnicy Prus Królewskich XV - XVIII wieku. Wrocław, Warszawa, Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990, s. 9.
- ↑ Lucjan Tatomir: Geografia ogólna i statystyka ziem dawnej Polski. Kraków: Drukarnia „Czasu” W. Kirchmayera, 1868, s. 154.
- ↑ Zdzisław Kaczmarczyk, Bogusław Leśnodorski: Historia państwa i prawa Polski. T. II: od połowy XV wieku do r. 1795. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1966, s. 437.
- ↑ Zygmunt Szultka: Najstarsze modlitwy Kaszubów. Szczecin: Oficyna Archiwum Państwowego w Szczecinie, 2001, s. 17. ISBN 83-86992-99-9.
| Własne |
|
|---|---|
| Wspólne z Litwą |
