W dzisiejszych czasach Ziemia sieradzka to temat o ogromnej wadze, który budzi ogromne zainteresowanie w społeczeństwie. Od samego początku Ziemia sieradzka był przedmiotem badań i debat, przyciągając uwagę specjalistów, badaczy i osób zainteresowanych zrozumieniem jego implikacji i reperkusji. W miarę upływu czasu Ziemia sieradzka ewoluuje i dostosowuje się do zmian w otoczeniu, zawsze pozostając obecnym w agendzie publicznej. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i podejściu związanym z Ziemia sieradzka, analizując jego wpływ na różne aspekty życia codziennego.
Ten artykuł od 2019-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |||
Państwa | |||
---|---|---|---|
Stolica | |||
Ważniejsze miejscowości |
Piotrków Trybunalski, Radomsko, Szadek, Spycimierz, Rozprza, Wolbórz, Uniejów | ||
Położenie na mapie Ziemia sieradzka i inne krainy historyczne Polski na tle współczesnych granic administracyjnych |
Ziemia sieradzka (łac. Terra Siradiensis) – kraina historyczna, stanowiąca część ziemi łęczycko-sieradzkiej. Także jednostka terytorialna dawnej Polski.
Ziemia sieradzka graniczy na zachodzie z ziemią kaliską (wschodnią Wielkopolską), na południowym-zachodzie z ziemią wieluńską, na północnym-zachodzie z ziemią łęczycką (granica przebiega na Nerze i Wolbórce), na zachodzie z ziemią sandomierską (część Małopolski, granica przebiega na Pilicy) i na południu z ziemią krakowską (część Małopolski).
Ziemia sieradzka od czasów najdawniejszych była zamieszkiwana przez różne plemiona. Kazimierz Tymieniecki wiąże ją z Wiercanami, co pozwalałoby na określanie tej części kraju mianem „Warcja” lub „Wiercza”. Wydaje się jednak, że nadwarciańskie osadnictwo, Sieradz (wraz z pierwotną osadą Mnichów) oraz Spycimierz, stanowiło jedynie część większego obszaru osadniczego w skład, którego wchodziła również Łęczyca (wraz z pierwotną osadą Tum).
W „Powieści minionych lat” wśród sąsiadów Rusi zostało wymienione plemię „Lutyczów” („Łuticzi”). Wydaje się, że chodzi w tym przekazie o plemię Łęczycan (lub Łączan), które mogło zajmować ziemie mieszczące się między grodami Gnieznem, Kaliszem i Krakowem oraz pograniczem dzielącym siedziby Słowian zachodnich od obszarów penetrowanych przez Słowian wschodnich. Łęczyca pełniłaby funkcję naczelnego grodu dla terytorium rozciągającego się po wschodniej i zachodniej stronie Wisły (po obu stronach rzeki w okolicach Czerska), i sięgającego na zachód aż po ujście Neru do Warty i Wartę. Terytorium Łęczycan na południowo-wschodnich rubieżach przekraczało Pilicę i zbliżało się do Radomia. Od północy Łęczycanie graniczyli z Mazowszanami, którzy znajdowali się na prawym brzegu Wisły, na północ od obecnej Warszawy. Ziemia sieradzka stanowi część pierwotnego obszaru Łęczycan.
Pojęcie „ziemi” (łac. terrae) pojawia się w nomenklaturze polskich jednostek terytorialnych w XII–XIII w. stanowiąc ważne ogniwo w historii kształtowania się organizmu państwa po rozbiciu dzielnicowym Polski. W latach 1305–1306 Władysław I Łokietek, jeszcze przed śmiercią czeskiego Wacława III, opanował wraz z Małopolską, Kujawami i cząstką Wielkopolski także dzielnice łęczycką i sieradzką, które weszły w skład zasadniczego zrębu odbudowywanego państwa polskiego. Od tego czasu dzielnice te zaczęły zmieniać swój charakter, co przejawiało się również w sposobie ich określania. Zaczyna zanikać dotychczasowa nazwa „księstwa”, a w to miejsce zaczyna się używać terminu „ziemia”. Początkowo terminów tych używano wymiennie. S. Zajączkowski przywołuje przykład przywilejów Łokietka z lat 1296 i 1308 dla klasztoru w Sulejowie, gdzie są wymienione wsie in ducatu Syradie (w księstwie sieradzkim). Jednakże w innych dokumentach, tak książęcych, jak i biskupich, z lat 1296, 1298, 1314 i 1331 występuje określenie „terra”. Staje się ono wkrótce częścią składowa tytulatury Łokietka, którego kancelaria jednak, nawet już po koronacji w 1320 r., w wydawanych dokumentach używała preambuły następującej treści: Rex Poloniae, nec non terrarum Cracoviae, Sandomiriae, Lanciciae, Cujaviae, Siradiaeque dux (Król Polski, a także władca ziem krakowskiej, sandomierskiej, łęczyckiej, kujawskiej i sieradzkiej). Stopniowe zanikanie określenia „księstwo” i coraz częstsze pojawianie się terminu „ziemia” wskazują na coraz większą integrację państwa, które dawne udzielne księstwa zaczęło traktować jako części składowe swego terytorium. W XIV w. dawne księstwa dzielnicowe, nad którymi w imieniu króla władał wojewoda, nazwano województwami, natomiast mniejsze nazywano w dalszym ciągu ziemiami, np. dotyczyło to ziemi wieluńskiej, która ok. 1420 r. weszła w zależność od wojewody sieradzkiego.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości ziemie te znalazły się na obszarze województwa łódzkiego i kieleckiego. 1 września 1939 roku, kiedy to rozpoczął się atak na Polskę przez III Rzesze, został zbombardowany nieodległy Wieluń oraz zajęty obszar pomiędzy granicą niemiecką, a rzeką Wartą. Ostatecznie ziemie te znalazły się częściowo w Generalnym Gubernatorstwie, a częściowo w zasięgu administracji III Rzeszy Niemieckiej.
Obecnie większość historycznej Ziemi Sieradzkiej wchodzi w skład województwa łódzkiego, a niewielka jej część do województwa wielkopolskiego i śląskiego.
W ziemi sieradzkiej leżą następujące miasta:
Lp. | Miasto | Liczba mieszkańców | Dawny powiat | Obecne województwo |
---|---|---|---|---|
1. | Łódź | 658 444 | szadkowski | łódzkie |
2. | Piotrków Trybunalski | 67 264 | piotrkowski | łódzkie |
3. | Pabianice | 61 353 | szadkowski | łódzkie |
4. | Tomaszów Mazowiecki | 58 089 | piotrkowski | łódzkie |
5. | Bełchatów | 52 851 | piotrkowski | łódzkie |
6. | Radomsko | 43 417 | radomszczański | łódzkie |
7. | Sieradz | 39 158 | sieradzki | łódzkie |
8. | Zduńska Wola | 38 848 | szadkowski | łódzkie |
9. | Turek | 24 788 | sieradzki | wielkopolskie |
10. | Konstantynów Łódzki | 19 161 | szadkowski | łódzkie |
11. | Łask | 16 191 | szadkowski | łódzkie |
12. | Tuszyn | 7173 | piotrkowski | łódzkie |
13. | Zelów | 7152 | szadkowski | łódzkie |
14. | Pajęczno | 6410 | radomszczański | łódzkie |
15. | Sulejów | 5985 | piotrkowski | łódzkie |
16. | Koniecpol | 5449 | radomszczański | śląskie |
17. | Rzgów | 3442 | piotrkowski | łódzkie |
18. | Złoczew | 3417 | sieradzki | łódzkie |
19. | Przedbórz | 3226 | radomszczański | łódzkie |
20. | Warta | 2969 | sieradzki | łódzkie |
21. | Uniejów | 2950 | szadkowski | łódzkie |
22. | Kamieńsk | 2608 | radomszczański | łódzkie |
23. | Wolbórz | 2275 | piotrkowski | łódzkie |
24. | Lututów | 2218 | sieradzki | łódzkie |
25. | Błaszki | 2022 | sieradzki | łódzkie |
26. | Szadek | 1768 | szadkowski | łódzkie |
27. | Rozprza | 1614 | piotrkowski | łódzkie |
28. | Lutomiersk | 1581 | szadkowski | łódzkie |
29. | Dobra | 1341 | sieradzki | wielkopolskie |
W ziemi sieradzkiej leżą obecnie następujące powiaty i miasta na prawach powiatu: powiat sieradzki, powiat zduńskowolski, powiat łaski, powiat bełchatowski, powiat poddębicki, powiat pabianicki, Piotrków Trybunalski i powiat piotrkowski, powiat radomszczański, powiat pajęczański, Łódź, powiat łódzki wschodni, powiat tomaszowski, powiat wieluński, powiat wieruszowski, powiat częstochowski, powiat turecki, powiat kolski, powiat kaliski. W przypisach przy każdym powiecie podane jest, która część danego powiatu leży w ziemi sieradzkiej.