W dzisiejszym świecie Cassis (hełm) stał się aktualnym i istotnym tematem, który wpływa na ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od swoich początków do chwili obecnej Cassis (hełm) wywołał duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie, wpływając na sposób, w jaki ludzie wchodzą w interakcje, myślą i rozwijają się. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Cassis (hełm), od jego wpływu na życie codzienne po wpływ na pole zawodowe. Dzięki szczegółowej analizie dowiemy się, jak Cassis (hełm) przekroczył granice i pozostawił znaczący ślad w historii i teraźniejszości.
Cassis, galea – hełm otwarty, używany powszechnie przez rzymskich legionistów, występujący w licznych typach i odmianach na przestrzeni wieków.
W wojskach Rzymian pojawił się w III stuleciu p.n.e., wywodził się od hełmów galijskich (stąd początkowa nazwa galea) stosowanych w IV-III w. p.n.e. Stanowił solidną osłonę głowy o półkolistym kształcie dzwonu i wzbogaconej konstrukcji z dodanym nakarczkiem oraz mocowanymi na zawiasach policzkami oraz innymi elementami doskonalącymi jego strukturę i wygląd (szczytowa gałka, naczolnik, krzyżulce). Formą wyjściową był rozprzestrzeniony w świecie celtyckim hełm typu Montefortino (od charakterystycznego kształtu potocznie zwany „czapką dżokejską”), mający zasadnicze znaczenie dla ewolucyjnego rozwoju rzymskich hełmów w dalszych stuleciach i od III w. p.n.e. funkcjonujący wśród legionistów jeszcze na początku I wieku n.e.
Typologia legionowych hełmów z okresu republiki i cesarstwa według podziału zapoczątkowanego przez H. Russel Robinsona (1975) wyróżnia następujące:
Jeszcze w czasach Cezara nazwę galea odnoszono do hełmu piechoty, a mianem cassis określano używany przez jazdę. Hełmy z okresu cesarstwa częściowo były bogato zdobione, do ich noszenia i zawieszania służył pierścień lub uchwyt na nakarczku; na nim lub na tzw. naczolniku dość często były umieszczane napisy odnoszące się do właściciela. Szczyt rzymskiego hełmu wzmacniały także elementy dekoracyjne: pierścienie, gałka bądź guz (apex), nadający się do osadzenia pióropusza (crista). Po bokach opadały również zdobione, ruchome osłony policzkowe (buccula) łączone rzemieniem wiązanym pod brodą.