W dzisiejszym świecie Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Grupa Techniczna jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu osób. W całej historii Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Grupa Techniczna odgrywał fundamentalną rolę w społeczeństwie, kulturze i codziennym życiu ludzi. Od samego początku Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Grupa Techniczna wzbudzał debatę, kontrowersje i fascynację, stając się punktem odniesienia do lepszego zrozumienia otaczającego nas świata. W tym artykule zbadamy różne aspekty Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Grupa Techniczna, analizując jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa i jednostki. Dzięki multidyscyplinarnemu podejściu odkryjemy wiele wymiarów i perspektyw, jakie oferuje Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Grupa Techniczna, wzbogacając w ten sposób naszą wiedzę i zrozumienie tego ważnego tematu.
Minister spraw wojskowych rozkazem Dep. Dow. Og. L.dz.5253/Org. Tj. zarządził reorganizację z dniem 15 grudnia 1936 roku Szkoły Podchorążych Lotnictwa (grupa techniczna) z jednoczesnym jej przeniesieniem z Bydgoszczy do Warszawy. Przeniesienie do stolicy zapewniło szkole wysokokwalifikowanych wykładowców z wyższych uczelni technicznych, instytutów naukowych oraz z przemysłu lotniczego.
Była uczelnią o trzyletnim profilu kształcenia. Kształciła ok. 150 słuchaczy (po 50 na każdym roku) przyszłych oficerów – techników lotniczych. Kształciła także około 30 podchorążych rezerwy i organizowała kursy oficerów technicznych – 22 oficerów. Przeszkolenie wojskowe podchorążowie przechodzili na obozach wojskowych.
Kierownikami wyszkolenia w poszczególnych dziedzinach byli oficerowie specjaliści, a jako wykładowców zatrudniano specjalistów cywilnych. Wykłady z przedmiotów teoretycznych i ogólnotechnicznych (matematyka, fizyka, chemia, mechanika, wytrzymałość materiałów, aerodynamika, teoria konstrukcji silników i płatowców itp.) były prowadzone przez cywilnych pracowników naukowych będących na etacie szkoły (np. dr P. Szymański, wykładowca matematyki z Politechniki Lwowskiej) lub kontraktowanych godzinowo na wykłady z Politechniki Warszawskiej (np. dr inż. Jerzy Bukowski, dr inż. Leonard Łabuć, doc. inż. Witold Billewicz), ze Szkoły Wawelberga (np. dr S. Neumark) oraz przemysłu (np. dr inż. Jan Oderfeld).
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” szkoła po zarządzeniu mobilizacji funkcjonowała na podstawie etatu pokojowego. W czasie wojny szkoła pod względem ewidencji i uzupełnień przynależała do Bazy Lotniczej nr 1 w Warszawie.
36 absolwentów I promocji zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 października 1937 w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna
45 absolwentów II promocji zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 października 1938 w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna
44 absolwentów III promocji zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1939 w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna
44 absolwentów IV promocji zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 września 1939 w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna
↑ppor. Władysław Wojtulewicz ur. 3 kwietnia 1911. W marcu 1939 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie na stanowisku kierownika biura administracyjno-rachunkowego parku bazy lotniczej.
Stanisław Rutkowski: Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, seria: Biblioteka Wiedzy Wojskowej.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.