49 Eskadra Towarzysząca
W dzisiejszym świecie 49 Eskadra Towarzysząca to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się wywołał debatę, kontrowersje i wywarł głęboki wpływ na współczesne społeczeństwo. Jego znaczenie przekracza wszelkie granice i stało się tematem ogólnego zainteresowania w programie publicznym. Ponieważ 49 Eskadra Towarzysząca stale ewoluuje i nabiera nowych wymiarów, ważne jest dokładne przeanalizowanie każdego z jego aspektów, aby zrozumieć jego znaczenie i wpływ na nasze środowisko. W tym artykule zbadamy różne perspektywy na 49 Eskadra Towarzysząca i jego wpływ na różne obszary życia codziennego, aby rzucić światło na ten temat i wesprzeć świadomą i wzbogacającą debatę.
 Godło malowane na samolotach eskadry | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
por. obs. Bernard Krupa |
| Ostatni |
kpt. obs. Franciszek Rybicki |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
II/4 Dywizjon Towarzyszący |
49 eskadra towarzysząca – pododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Historia
Z dniem 1 listopada 1937 w 4 pułku lotniczym w Toruniu przystąpiono do formowania 46 i 49 eskadry towarzyszącej. Obie eskadry organizowano na bazie 43 eskadry towarzyszącej. Proces formowania 49 eskadry towarzyszącej zakończono wiosną 1938, gdy dla obu jej plutonów skompletowano samoloty Lublin R.XIII.
W tym samym czasie utworzono dowództwo II/4 dywizjonu towarzyszącego. Dowódcą dywizjonu został mjr pil. Tadeusz Czołowski. Podporządkowano mu wszystkie trzy eskadry towarzyszące.
10 listopada 1938 Minister Spraw Wojskowych rozkazem L. dz. 2676/tjn. nakazał sformowanie wydzielonego dywizjonu towarzyszącego na prawach oddziału wydzielonego, w składzie:
- 46 eskadra towarzysząca
- 49 eskadra towarzysząca
- pododdział parkowy nr 4
- pododdział portowy
- podkwatermistrzostwo
- służby
Do organizacji dywizjonu przystąpiono wiosną 1939 na lotnisku Bydgoszcz-Biedaszkowo. Dowódcą dywizjonu mianowano mjr. pil. Romana Rudkowskiego. Według Jerzego Pawlaka organizacja dywizjonu pozostawała w ścisłym związku z planami jego użycia w ramach Korpusu Interwencyjnego.
15 maja 1939 obie eskadry i dowództwo dywizjonu zostały przeniesione z Torunia do Bydgoszczy.
23 sierpnia 1939 zarządzona została mobilizacja jednostek grupy brązowej z wyjątkiem podgrupy 4 (wojska kolejowe). Początek mobilizacji wyznaczono na godzinę 6.00 dnia 24 sierpnia 1939. Zgodnie z założeniami planu mobilizacyjnego „W” 49 eskadra towarzysząca została rozformowana. W tym samym czasie rozformowano dowództwo wydzielonego dywizjonu towarzyszącego. 46 eskadra towarzysząca została przemianowana na 46 eskadrę obserwacyjną i razem z pododdziałem parkowym nr 4 podporządkowana dowódcy lotnictwa i OPL Armii „Pomorze”.
Personel eskadry
Dowódcy eskadry:
- por. obs. Bernard Krupa (1 XI 1937 – 20 III 1938)
- por. obs. Władysław Dawidek (20 III 1938 – 13 III 1939)
- por. obs. Franciszek Wesołowski (13 III – 13 IV 1939)
- kpt. obs. Franciszek Rybicki (13 IV – 24 VIII 1939)
dowódca I/49 plutonu:
- por. pil. Mieczysław Stefanicki (1 XI 1937 – 31 XII 1938)
- por. obs. Franciszek Wesołowski (1 I – 24 VIII 1939)
dowódca II/49 plutonu:
- por. obs. Wiktor Szumbarski (1 XI 1937 – 31 XII 1938)
- por. obs. Stanisław Osiadacz (1 I – 24 VIII 1939)
szef mechaników:
- st. majster wojsk. Jan Bryndal
- st. majster wojsk. Wojciech Gruszecki
szef eskadry:
- plut. Ludwik Panowicz
Godło eskadry
Godłem 49 eskadry towarzyszącej była czerwono-czarna biedronka na tle białego pięcioboku z czerwoną obwódką.
Uwagi
- ↑ Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939.
Przypisy
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 782.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 314.
Bibliografia
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Kazimierz Sławiński: Lotnisko toruńskie 1920-1945. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. ISBN 83-206-0378-1.
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny "W". Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3, s. 108, 218,
.svg)
.svg)
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu obcej produkcji lub konstrukcji, używane przez Wojsko Polskie