A característica máis notable destes dialectos, a diferenza dos do catalán oriental, é a ausencia de neutralización en vogais átonas, é dicir, o paso de ‹a› e ‹e› átonas a e o de ‹o› átona a .
Ademais, as Ē (‹e› longas) e Ǐ (‹i› breves) tónicas do latín pronúncianse "e pechada" (cadena , alé , què ) mentres que no catalán oriental é "e aberta" ou "vogal neutra", nestas palabras. Tamén a vogal átona /e/ pode reducirse a diante de consoantes nasais e sibilantes: enveja /, espill , eixugar .
Tamén existen outras características fonéticas, gramaticais e léxicas diferenzadoras como:
Mantemento do son nos posesivos (meua, teua, seua)
A ‹x› inicial ou posconsoántica en .
Verbos incoativos en -ix, -ixen, -isca, etc.
Certo mantemento da nasal nos plurales de antigos proparoxítonos acabados en -n (hòmens, jóvens).
Certa presenza de diante de palatal sorda / no dígrafo -ix-.
Diferenciación do dubitativo en -a, perdida no catalán oriental, por exemplo: voler=vullga, tenir=tinga, venir=vinga.
Vocabulario específico:
Granera por escombra
Xiquet por nen
Espill por mirall
Palometa/paloma por papallona
Corder por xai
Melic por llombrígol
Pigota por verola
Dialectos
Forman parte do bloque occidental os seguintes dialectos:
Badia i Margarit, A.M. (1984). Biblioteca d'Estudis i Investigacions, ed. Gramàtica Històrica Catalana (en catalán). ISBN 84-7502-111-5.
Veny, Joan (2002) . «Síntesi de dialectologia». Els parlars catalans (en catalán) (13ª edición). Palma de Mallorca: editorial Moll. ISBN 84-273-1038-2.