W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Konstanty Wincenty Plejewski. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zbadamy każdy aspekt, który czyni go tak interesującym i istotnym w dzisiejszym społeczeństwie. Zagłębimy się w jego wpływ w różnych obszarach, a także jego wpływ na podejmowanie decyzji i kształtowanie opinii. Jest to temat, który niewątpliwie budzi ciekawość i zainteresowanie dużej liczby osób, dlatego konieczne jest zgłębienie go, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres. Dołącz do nas w tej ekscytującej eksploracji!
| Data i miejsce urodzenia |
7 kwietnia 1767 |
|---|---|
| Data śmierci |
24 lutego 1838 |
| Biskup pomocniczy płocki | |
| Okres sprawowania |
1823–1838 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
29 maja 1790 |
| Prezbiterat |
6 czerwca 1790 |
| Nominacja biskupia |
24 listopada 1823 |
| Sakra biskupia |
8 lutego 1824 |
| Data konsekracji |
8 lutego 1824 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Konstanty Wincenty Plejewski herbu Lubicz (ur. 7 kwietnia 1767 w Górznie, zm. 24 lutego 1838 w Łazach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy płocki.
29 maja 1790 otrzymał święcenia diakonatu, a 6 czerwca 1790 prezbiteriatu. 24 listopada 1823 papież Leon XII prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji płockiej oraz biskupem in partibus infidelium laganijskim. 8 lutego 1824 przyjął sakrę biskupią z rąk biskupa płockiego Adama Michała Prażmowskiego. Współkonsekratorami byli biskup janowski Feliks Łukasz Lewiński oraz biskup pomocniczy kujawski Józef Marceli Dzięcielski.
W 1830 roku zadeklarował wsparcie finansowe uczestników powstania listopadowego, nie wywiązał się jednak z tych zobowiązań, pomimo interwencji osób wspierających powstanie. Biskupem pomocniczym płockim był do śmierci. Zmarł w nocy z 23 na 24 lutego 1838 roku we wsi Łazy między Płockiem a Warszawą, w czasie podróży na pogrzeb arcybiskupa warszawskiego Stanisława Choromańskiego. Został pochowany w katedrze płockiej. W 1854 roku w kaplicy św. Zygmunta kapituła katedralna ufundowała mu epitafium.