Henryk Piotr Kossowski
W dzisiejszym świecie Henryk Piotr Kossowski stał się tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób i sektorów. Od jego powstania po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Henryk Piotr Kossowski pozostaje istotnym tematem, który wywołuje debatę i refleksję. W tym artykule zbadamy różne aspekty Henryk Piotr Kossowski, analizując jego implikacje i wpływ w różnych obszarach. Od swoich historycznych początków po obecne znaczenie, Henryk Piotr Kossowski stał się tematem zainteresowania, który zasługuje na zbadanie i zrozumienie, aby lepiej zrozumieć otaczający nas świat.
| Biskup tytularny Serry | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Biskup pomocniczy kujawsko-kaliski | |
| Okres sprawowania |
1889–1903 |
| Biskup pomocniczy płocki | |
| Okres sprawowania |
1884–1889 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
13 marca 1857 |
| Prezbiterat |
23 marca 1857 |
| Nominacja biskupia |
24 marca 1884 |
| Sakra biskupia |
13 lipca 1884 |
| Data konsekracji |
13 lipca 1884 |
|---|---|
| Miejscowość |
Petersburg |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Henryk Piotr Kossowski herbu Dołęga (ur. 21 stycznia 1828 w Warszawie, zm. 2 maja 1903 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, tłumacz dzieł religijnych, rektor Akademii Duchownej w Warszawie w latach 1863–1867, biskup pomocniczy płocki w latach 1884–1889, biskup pomocniczy kujawsko-kaliski w latach 1889–1903.
Życiorys
Urodził się 21 stycznia 1828 w Warszawie. Po śmierci rodziców zaopiekował się nim hrabia Józef Łubieński. W latach 1839–1846 kształcił się w zakresie szkoły średniej, najpierw w gimnazjum we Wrocławiu, a następnie w gimnazjum w Lesznie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1847–1851 odbył studia na wydziale prawa uniwersytetu w Berlinie, po czym został zarządcą cukrowni w dobrach Sanguszków na Podolu. W 1852 rozpoczął studia w seminarium duchownym w Kamieńcu Podolskim, które od następnego roku kontynuował w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie w 1857 uzyskał magisterium z teologii. 13 marca 1857 otrzymał święcenia diakonatu, a 23 marca 1857 został w Petersburgu wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa metropolitę mohylewskiego Wacława Żylińskiego.
W latach 1857–1859 pracował w seminarium duchownym w Mińsku jako wykładowca łaciny i spowiednik kleryków. W latach 1860–1863 był duszpasterzem akademickim i proboszczem w Dorpacie. Na tej placówce rozpoczął budowę kościoła, założył szkołę katolicką i ochronkę, a także należał do Estońskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1863 piastował urząd rektora Akademii Duchownej w Warszawie, gdzie wykładał teologię pastoralną i egzegezę biblijną Starego Testamentu. Stanowiska na uczelni został pozbawiony w 1867 w związku z jej zamknięciem przez władze carskie. Zajął się wtedy pracą naukową i odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Od 1871 przez 13 lat był proboszczem parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie w Warszawie. W 1864 został kanonikiem honorowym sejneńskim.
24 marca 1884 papież Leon XIII prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji płockiej ze stolicą tytularną Serra. Święcenia biskupie otrzymał 13 lipca 1884 w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu. Konsekrował go Aleksander Gintowt-Dziewałtowski, arcybiskup metropolita mohylewski, w asyście Szymona Marcina Kozłowskiego, biskupa diecezjalnego łuckiego i żytomierskiego, i Antanasa Baranauskasa, biskupa pomocniczego żmudzkiego. Po święceniach pozostał w Warszawie. Do Płocka przeniósł się po śmierci miejscowego biskupa diecezjalnego Kaspra Borowskiego, skąd jako wikariusz kapitulny zarządzał diecezją w latach 1885–1889.
30 grudnia 1890 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego diecezji kujawsko-kaliskiej. W 1896 ponownie został wybrany wikariuszem kapitulnym diecezji płockiej, jednak tym razem funkcji nie objął. W diecezji kujawsko-kaliskiej w 1897 został mianowany oficjałem, a po ustąpieniu z urzędu biskupa diecezjalnego Aleksandra Bereśniewicza od marca do grudnia 1902 sprawował urząd wikariusza kapitulnego.
Przetłumaczył około 20 dzieł religijnych, m.in. pisma św. Teresy z Ávili, a także dokonał korekty redakcyjnej przekładu Biblii Jakuba Wujka. Wraz z Michałem Nowodworskim założył i redagował Encyklopedię kościelną, do której napisał około 240 haseł z zakresu teologii katolickiej i historii Kościoła. Publikował kazania i mowy w „Przeglądzie Katolickim” i „Homiletyce”. Zgromadził znaczący księgozbiór liczący około 4000 woluminów, który w testamencie przekazał włocławskiemu seminarium duchownemu.
Zmarł 2 maja 1903 w Warszawie. 5 maja 1903 został pochowany w podziemiach katedry we Włocławku.
Wyróżnienia
W 1900 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n J. Dębiński. Henryk Piotr Kossowski (1828–1903) biskup pomocniczy diecezji płockiej i kujawsko-kaliskiej. „Niedziela”. 52/2004 (edycja płocka). ISSN 0208-872X. .
- ↑ a b c d e f g h i U. Haśkiewicz. Biskup Henryk Piotr Kossowski. „Ex Cathedra”. Nr 9(139), r. 12, s. 12–13, wrzesień 2014. Parafia Katedralna we Włocławku. .
- ↑ a b c Henryk Piotr Kossowski. catholic-hierarchy.org. .
- ↑ a b c d Nowi biskupi. „Przegląd Katolicki”. R. 22, nr 26, s. 421–425, 26 czerwca 1884. Drukarnia Czerwińskiego i Spółki. .
- ↑ a b P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, s. 217–218. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ Wacław Żyliński. catholic-hierarchy.org. .
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 404. ISBN 978-83-7306-593-2.
Linki zewnętrzne
- Henryk Piotr Kossowski , catholic-hierarchy.org (ang.).