Winfield Hancock
Dziś zainteresowanie Winfield Hancock znacznie wzrosło, gdyż coraz więcej osób poszukuje informacji i wiedzy na ten temat. Winfield Hancock przykuł uwagę ogółu społeczeństwa, wywołując dyskusje i debaty w różnych obszarach. W tym artykule będziemy dalej badać Winfield Hancock, analizując jego wpływ, znaczenie i implikacje w dzisiejszym świecie. Od swoich początków do dzisiejszej ewolucji, Winfield Hancock stał się tematem zainteresowania osób w każdym wieku i z różnych dziedzin zawodowych. Dołącz do nas w tej podróży, aby dowiedzieć się więcej o Winfield Hancock i jego wpływie na nasze codzienne życie.
| |
 brevet generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 lutego 1824 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 lutego 1886 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1844–1886 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
demokratyczny kandydat na stanowisko prezydenta w 1880 roku |
| |
Winfield Scott Hancock (ur. 14 lutego 1824 w Montgomeryville, Pensylwania, zm. 9 lutego 1886 w Nowym Jorku) – amerykański generał i polityk Partii Demokratycznej. Wstąpił do armii amerykańskiej, walczył w wojnie amerykańsko-meksykańskiej. Wziął udział w wojnie secesyjnej, walczył w bitwie pod Gettysburgiem. Później był członkiem Partii Demokratycznej i z jej ramienia kandydował na prezydenta w 1880 roku, ale nieznacznie przegrał z republikaninem Jamesem Garfieldem. Po przegranej wycofał się z życia politycznego.
Życiorys
Winfield Scott Hancock urodził się 14 lutego 1824 roku w Montgomeryville jako jeden z dwóch bliźniaczych synów nauczyciela Benjamina Franklina Hancocka i Elizabeth Hoxworth Hancock. Imiona otrzymał po bohaterze wojny 1812 roku Winfieldzie Scotcie. Drugi z bliźniaków nazywał się Hilary Baker Hancock. Kiedy mieli po trzy lata rodzina przeniosła się do Norristown, gdzie ich ojciec studiował prawo jednocześnie ucząc w szkole, a ostatecznie założył kancelarię. Elizabeth otworzyła sklep kapeluszniczy. Bracia pobierali nauki w lokalnych szkołach, lecz jedynie Winfield wykazywał duże zainteresowanie wojskowością – w 1840 roku w wieku 16 lat wstąpił do West Point. Wśród kolegów i osób uczęszczających do akademii znalazło się wielu późniejszych generałów – m.in. Alexander Hays, Ulysses Grant, czy Ambrose Burnside.
W 1844 roku Hancock ukończył West Point z 18 lokatą na 25. 1 lipca tego samego roku otrzymał stopień (brevet) podporucznika i rozkaz zameldowania się w Forcie Towson na Terytorium Indiańskim; jako oficer 6 Regimentu Piechoty spędził tam dwa lata.
Kiedy wybuchła wojna amerykańsko-meksykańska Hancock został przeniesiony do Kentucky, gdzie szkolił żołnierzy, których – jak się później dowiedział – nie było mu dane poprowadzić do boju. Zawiedziony młodzik wielokrotnie i bezskutecznie apelował o możliwość udziału w walkach. Odmiana losu przyszła za sprawą imiennika i patrona, generał majora Winfielda Scotta, który zażyczył sobie jego obecności podczas kampanii przeciw Meksykowi. Chrzest bojowy przeszedł 13 lipca 1847 roku w pobliżu Vera Cruz w drodze do sztabu Scotta. Pod Churubusco prowadząc do boju mały oddział został lekko ranny w nogę. Za „dzielną i chwalebną służbę” otrzymał awans na brevet porucznika.
Po wojnie służył na zachodzie, na Florydzie i w innych miejscach. W 1853 roku awansował na „pełnego” porucznika. Dwa lata później otrzymał kolejny awans na kapitana 5 Regimentu Piechoty oraz stanowisko asystenta kwatermistrza. Wziął udział w III wojnie seminolskiej, później w konflikcie między zwolennikami i przeciwnikami niewolnictwa w Kansas. W 1859 roku trafił do Kalifornii, gdzie do wybuchu następnej wojny pracował jako naczelny kwatermistrz.
Wojna secesyjna
Na początku wojny secesyjnej znajdował się w Kalifornii. Na własną prośbę został przeniesiony na wschód; 23 września 1861 roku otrzymał awans na generała brygady ochotników i dowództwo jednej z brygad Armii Potomaku. Wziął udział w kampanii półwyspowej. Podczas bitwy o Williamsburg 5 maja 1862 roku wykazał się zdolnościami przywódczymi i otrzymał pochwałę od zwierzchnika, gen. George’a McClellana – McClellan miał się o nim wyrazić „Hancock był znakomity”; ta opinia dała zaczynek do utrwalenia się przydomka „Hancock Znakomity”. Nad Antietam dowodził 1 Dywizją II Korpusu, zaś w listopadzie awansował na generał majora ochotników, jednocześnie otrzymując stopień majora armii regularnej. Pod Fredericksburgiem dywizja Hancocka znajdowała się na prawym skrzydle, wśród oddziałów którym zlecono szturm na Marye's Heights. Z 5006 ludzi należących 2013 zostało rannych i zabitych. W trakcie tej potyczki Hancock został raniony w podbrzusze. 2 i 3 maja pod Chancellorsville jego dywizja przyjęła cały ciężar ataku armii Roberta Lee. Niedługo potem został mianowany dowódcą II Korpusu.
1 lipca 1863 roku przegraną lewego skrzydła Armii Potomaku i śmiercią gen. mjra Johna Reynoldsa rozpoczęła się bitwa pod Gettysburgiem. Po południu na pole walki dotarł Hancock z II Korpusem upoważniony rozkazami od generała Meade’a do zwiadu, przejęcia komendy i zadecydowania o dalszych posunięciach. Hancock, tymczasowy głównodowodzący wszystkich oddziałów pod Gettysburgiem, zdecydował o pozostaniu wojsk Unii na polu bitwy, zebrał uciekające oddziały i utrzymał Grzbiet Cmentarny do przybycia głównych sił armii federalnej. Drugiego dnia dowodził lewą częścią centrum wojsk, a po tym jak ranny został gen. mjr Sickles, całym lewym skrzydłem. Trzeciego dnia zawiadywał ponownie lewym centrum, które przyjęło główną część natarcia konfederatów zwanego później „Szarżą Picketta”. Hancock dał dowód męstwa – wobec ognia 150 konfederackich dział konno prowadził swoich żołnierzy do walki. Upomniany za tak ryzykowną postawę stwierdził: „Są takie momenty, kiedy życie dowódcy korpusu się nie liczy”. Za zdobycie 27 konfederackich sztandarów korpus zapłacił dużą cenę – zginęło 4350 z 10 000 żołnierzy. W momencie, gdy konfederaci docierali do linii Unii kula przebiła łęk siodła Hancocka i raniła go w pachwinę (lub udo). Zastosowawszy opaskę uciskową Hancock nie zrzekł się komendy do całkowitego odparcia szarży, a znoszony z pola doradzał Meade’owi atak frontalny na pokonanych konfederatów. Rana okazała się poważna – miała mu doskwierać już do końca życia – i następne 6 miesięcy spędził na rekonwalescencji.
W 1864 jego obecność na polach bitew była równie znacząca co w latach poprzednich. Drugiego dnia bitwy w dziczy dowodził połową unijnej armii; pod Spotsylvanią dowodził szarżą, która niemal rozdzieliła siły Roberta Lee na pół; pod Cold Harbor jego korpus utworzył lewe skrzydło podczas nieudanego natarcia na linie konfederatów. W sierpniu awansował na generała brygady armii regularnej. W listopadzie doskwierać zaczęła mu otrzymana rok wcześniej rana w efekcie czego został urlopowany. Powróciwszy do służby oczekiwał, iż znów obejmie dowództwo nad II Korpusem – naczelne dowództwo zleciło mu jednak sformowanie nowego korpusu, a później postawiło na czele Środkowego Departamentu Wojskowego. Kolejnym zadaniem miał być marsz w kierunku Lynchburga by wziąć udział w kampanii przeciw wojskom generała Lee, jednak zanim dotarł na miejsce Richmond upadł, a Lee skapitulował.
Po wojnie
Po zabójstwie Abrahama Lincolna Hancocka przydzielono do nadzoru nad przeprowadzeniem egzekucji zamachowca. W lipcu 1866 roku mianowano go brevet generał majorem armii regularnej. Niedługo potem został naczelnikiem Departamentu Missouri, a następnego roku naczelnikiem Departament Wschodu, a później 5 Departamentu Wojskowego z siedzibą w rekonstrukcjonistycznym Nowym Orleanie. Jego polityka dezaprobowania wojskowych procesów sądowych, sympatia dla południowców i chęć godzenia zwaśnionych nie spotkała się z aprobatą Waszyngtonu i na własną prośbę został przeniesiony.
Hancock przez całe życie był demokratą i zwolennikiem unii. Prześwietna kariera wojskowa i popularność spowodowały, iż już w 1868 roku prędko rozważano go jako kandydata na prezydenta. W 1880 roku uzyskał poparcie partii oraz wszystkich stanów południowych, jednak – niewielką różnicą 7000 głosów – został pokonany przez republikanina Jamesa Garfielda.
Zmarł 9 lutego 1886 roku na Governors Island w pobliżu Nowego Jorku i został pochowany na Montgomery Cemetery w Norristown.
Hancock jest najbardziej wyrazistym z dowódców, którzy nie otrzymali samodzielnej komendy. Dowodził największymi z korpusów i nigdy nie zarzucono mu popełnienia jakiegokolwiek błędu podczas bitwy.
Życie prywatne
24 stycznia 1850 roku pojął za żonę Almirę Russell, córkę bogatego kupca z Saint Louis. W październiku urodził się ich syn, Russell; siedem lat później na świat przyszła córka Ada. Żadnemu z dzieci nie dane było przeżyć rodziców.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as NNDB ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao History.com ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw Johnson ↓.
Bibliografia
- NNDB: Winfield Scott Hancock. . (ang.).
- Gregory A. Johnson: Hancock, Winfield Scott (Hancock the Superb). Pennsylvania Center for the Book . . (ang.).
- History.com: WINFIELD SCOTT HANCOCK. History.com . A+E Networks, 2009. . (ang.).
- David J. Eicher: The Longest Night: A Military History of the Civil War. New York: Simon & Schuster, 2001. ISBN 978-0-684-84944-7. s. 660-689.
- Chester G. Hearn, Rick Sapp, Steven M. Smith: Civil War Commanders: From Fort Sumter to Appomattox Court House. New York: Metro Books, 2008. ISBN 978-1-4351-0396-2. s. 73-74.
