We współczesnym świecie Agostina Segatori siedząca w kawiarni du Tambourin staje się coraz bardziej istotne we współczesnym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na kulturę, rozwój technologiczny, politykę czy jakąkolwiek inną dziedzinę, Agostina Segatori siedząca w kawiarni du Tambourin stał się dziś tematem szerokiego zainteresowania i debaty. Od swoich początków po wpływ na codzienne życie ludzi, Agostina Segatori siedząca w kawiarni du Tambourin był przedmiotem badań akademickich, krytycznych analiz, a nawet kontrowersji. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Agostina Segatori siedząca w kawiarni du Tambourin, analizując jego znaczenie i zakres w różnych kontekstach.
Autor | |
---|---|
Data powstania |
1887 |
Medium | |
Wymiary |
55,5 × 46,5 cm |
Miejsce przechowywania | |
Miejscowość | |
Lokalizacja |
Agostina Segatori siedząca w kawiarni du Tambourin lub Agostina Segatori siedząca w Cafe du Tambourin (hol. Agostina Segatori in het Cafè du Tambourin, ang. Agostina Segatori Sitting in the Cafe du Tambourin) – obraz olejny namalowany przez Vincenta van Gogha na przełomie lutego i marca 1887 podczas jego pobytu w Paryżu. Nr kat.: F 370, JH 1208.
Agostina Segatori (1841–1910), Włoszka, była właścicielką restauracji Café du Tambourin, położonej przy Boulevard Clichy. Przybyła ona do Paryża z południa Włoch jako modelka – ciemnowłosa, zmysłowa piękność o wielkich oczach. Jej restauracja miała charakter etniczny – potrawy były inspirowane kuchnią neapolitańską, neapolitańskie były również stroje kelnerek. Nazwa lokalu, którego właścicielką była Segatori, została wzięta od krzeseł i blatów stolików w kształcie ogromnych tamburyn. Vincent van Gogh przez krótki czas miał z Segatori romans, namalował szereg jej obrazów; do kilku z nich pozowała mu nago. Van Gogh miał umowę z Segatori, polegającą na tym, iż mógł się stołować w jej lokalu w zamian za kilka obrazów tygodniowo. Większość z nich stanowiły martwe natury z kwiatami. Obrazy wystarczyły na kilka miesięcy, dopóki restauracja nie zbankrutowała. Kiedy została sprzedana, wszystkie obrazy Vincenta zostały zrzucone na stertę i sprzedane za symboliczną sumę. Wkrótce van Gogh i Segatori zerwali ze sobą, właścicielka zamknęła przed nim drzwi restauracji na klucz i artysta musiał je wyważyć, żeby odzyskać swoje japońskie drzeworyty. Jest jedno interesujące odniesienie do Segatori w liście napisanym do brata Theo, który wówczas przebywał w Holandii. Nawiązując do własnej eksmisji van Gogh pisał wówczas:
Jeśli chodzi o panią Segatori, to całkiem inna sprawa, ja ciągle czuję do niej miłość i mam nadzieję, że ona do mnie trochę też. Ale ona jest teraz w niezręcznej sytuacji ani wolna, ani kochanka we własnym domu, a przede wszystkim czuje się źle i jest chora. Chociaż... nie chcę mówić tego publicznie – osobiście jestem przekonany, że ona poddała się aborcji (o ile, rzecz jasna, nie poroniła) – cokolwiek by to było, w jej sytuacji nie potępiałbym jej.
Portret przedstawia Agostinę Segatori siedzącą wewnątrz własnego lokalu przy jednym ze stolików w kształcie tamburyna. Dominantą obrazu jest jedyna w swoim rodzaju fryzura kobiety ubranej w strój ludowy. Jej wielkie, melancholijne oczy sprawiają, że dzieło ma szczególny, starannie przemyślany klimat, będący przeciwieństwem uwielbianej przez impresjonistów atmosfery anonimowości. Całości kompozycji dopełniają egzotyczne akcenty – wachlarz na krześle i japońskie drzeworyty w tle. Czułości i ciepła dodaje obrazowi papieros w ręku kobiety i szklanka piwa stojąca przed nią na stole.