Andrzej Śliwiński (duchowny)
W dzisiejszym świecie Andrzej Śliwiński (duchowny) to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie we współczesnym społeczeństwie, wpływ na kulturę popularną czy wpływ na historię, Andrzej Śliwiński (duchowny) stał się tematem ogólnego zainteresowania. Od lat jest przedmiotem debat, analiz i dyskusji we wszystkich obszarach, od polityki po naukę. W tym artykule zbadamy różne aspekty Andrzej Śliwiński (duchowny) i jego rolę w dzisiejszym świecie, oferując kompleksowy obraz jego znaczenia i znaczenia dzisiaj.
 Andrzej Śliwiński (2008) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1939 | |
| Data i miejsce śmierci |
9 września 2009 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup diecezjalny elbląski | ||
| Okres sprawowania |
1992–2003 | |
| Biskup pomocniczy chełmiński | ||
| Okres sprawowania |
1986–1992 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
17 grudnia 1961 | |
| Nominacja biskupia |
9 maja 1986 | |
| Sakra biskupia |
15 czerwca 1986 | |
| Data konsekracji |
15 czerwca 1986 |
|---|---|
| Miejscowość |
Pelplin |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Andrzej Józef Śliwiński (ur. 6 stycznia 1939 w Werblini, zm. 9 września 2009 w Elblągu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy chełmiński w latach 1986–1992, biskup diecezjalny elbląski w latach 1992–2003, od 2003 biskup senior diecezji elbląskiej.
Życiorys
Urodził się 6 stycznia 1939 w Werblini. W zakresie szkoły średniej kształcił się w Collegium Leoninum w Wejherowie (klasy 1–2) i w Collegium Marianum w Pelplinie (klasy 3–4), gdzie w 1956 uzyskał prywatną maturę. Państwowy egzamin dojrzałości złożył eksternistycznie rok później w Gdańsku. W latach 1956–1961 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Na prezbitera został wyświęcony 17 grudnia 1961 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie przez biskupa diecezjalnego chełmińskiego Kazimierza Kowalskiego. W latach 1964–1968 uzupełniał studia w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1967 uzyskał magisterium-licencjat, a w 1972 doktorat na podstawie dysertacji Idea Ludu Bożego we współczesnej eklezjologii.
W latach 1962–1964 był wikariuszem w parafii św. Józefa w Wygodzie Łączyńskiej. W kolejnych latach angażował się w duszpasterstwo różnych grup: służby zdrowia (1968–1970), rodzin (1968–1972), młodzieży akademickiej (1974–1980) i ludzi morza (1978–1992). W latach 1969–1980 pracował jako sędzia w sądzie biskupim. W kurii biskupiej w latach 1970–1986 zajmował stanowisko kanclerza, ponadto był wiceprzewodniczącym wydziału organizacyjnego i referentem ds. Towarzystwa Przyjaciół KUL w wydziale duszpasterskim. W 1982 został ustanowiony kanonikiem gremialnym chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie.
W latach 1968–1992 wykładał w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie teologię fundamentalną, religiologię i teologię dogmatyczną. Wykłady z teologii dogmatycznej prowadził również w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu.
9 maja 1986 papież Jan Paweł II ustanowił go biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej ze stolicą tytularną Arindela. Święcenia biskupie otrzymał 15 czerwca 1986 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie. Konsekrował go kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście biskupów chełmińskich – diecezjalnego: Mariana Przykuckiego i pomocniczych: Zygfryda Kowalskiego i Henryka Muszyńskiego. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Illum oportet crescere” (Trzeba, aby On wzrastał). Jako biskup pomocniczy chełmiński był wikariuszem generalnym diecezji oraz wikariuszem biskupim ds. Duszpasterstwa Wybrzeża, w związku z czym stale rezydował w Gdyni. W tym czasie zajmował stanowiska dyrektora miejscowego Diecezjalnego Studium Teologicznego, a także proboszcza tamtejszej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Należał do diecezjalnej rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej. Piastował również stanowisko egzaminatora prosynodalnego.
25 marca 1992 Jan Paweł II przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego nowo utworzonej diecezji elbląskiej. Ingres do katedry św. Mikołaja w Elblągu odbył 17 maja 1992. Założył wyższe seminarium duchowne, Pomezańskie Kolegium Teologiczne w Elblągu i Kwidzynie, Diecezjalne Centrum Duszpasterskie, Dom Formacyjny św. Wojciecha w Mikoszewie, Dom Formacyjny Rodzin w Elblągu, Dom Samotnej Matki w Elblągu, diecezjalne oddziały Caritas i Akcji Katolickiej, a także Diecezjalne Radio Bis. Ustanowił kapituły przy konkatedrze św. Jana Ewangelisty w Kwidzynie, konkatedrze św. Wojciecha w Prabutach i przy kolegiacie św. Mateusza w Nowym Stawie. Przewodniczył radzie kurialnej i radzie kapłańskiej. W 1999 podejmował w Elblągu papieża Jana Pawła II podczas jego podróży apostolskiej do Polski.
W maju 2003, prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości (o stężeniu 0,8 promila alkoholu w wydychanym powietrzu), na ulicy w Elblągu spowodował kolizję drogową z udziałem trzech samochodów, w której ucierpiała kilkuletnia dziewczynka. Sąd uwzględnił jego wniosek o skazanie bez rozprawy. W pierwszej instancji został skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby, orzeczono wobec niego grzywnę w kwocie 1000 zł, roczny zakaz prowadzenia pojazdów i nawiązki w wysokości 2400 zł na rzecz oddziału ratunkowego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego i 500 zł na cele społeczne. Dwa dni po wypadku Stolica Apostolska zawiesiła go w pełnieniu funkcji biskupich, a 2 sierpnia 2003 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego elbląskiego.
W Episkopacie Polski był przewodniczącym Podkomisji ds. Kultury Zdrowotnej i Sportu, wiceprzewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza i członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników. Pełnił również funkcję prezesa Katolickiego Stowarzyszenia Sportowego RP.
Zmarł 9 września 2009 na oddziale kardiologicznym Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Elblągu. 14 września 2009 został pochowany w krypcie biskupów w podziemiach katedry św. Mikołaja w Elblągu.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 143–144. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b c d e Biskup Andrzej Józef Śliwiński (1939–2009). sanktuarium-susz.info (arch.). .
- ↑ Andrzej Śliwiński na stronie diecezji elbląskiej. diecezja.elblag.pl. .
- ↑ a b Zmarł bp Andrzej Śliwiński – biskup senior elbląski (opis). ekai.pl (arch.), 2009-09-09. .
- ↑ Biskup elbląski spowodował kolizję po pijanemu. ekai.pl (arch.), 2003-05-11. .
- ↑ Biskup skazany. portel.pl, 2003-10-27. .
- ↑ Bp Śliwiński zawieszony w pełnieniu funkcji biskupich – komunikat nuncjusza apostolskiego. ekai.pl (arch.), 2003-05-13. .
- ↑ Rinuncia del Vescovo di Elbląg (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2003-08-02. . (wł.).
- ↑ Pogrzeb biskupa Andrzeja Śliwińskiego. gazetaolsztynska.pl, 2009-09-14. .
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Andrzeja Śliwińskiego na stronie diecezji elbląskiej. .
- Andrzej Śliwiński , catholic-hierarchy.org (ang.).