Marian Przykucki

Marian Przykucki to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo, czy po prostu zdolność do wywoływania kontrowersji, Marian Przykucki jest tematem wartym dogłębnego zbadania i przeanalizowania. Przez lata budziła niekończące się debaty i refleksje, ukazując jej znaczenie w różnych sferach życia człowieka. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty Marian Przykucki, badając jego wpływ na kulturę, politykę, naukę i życie codzienne. Poprzez szczegółową i obiektywną analizę staramy się rzucić światło na ten temat, który jest dziś tak aktualny.

Marian Przykucki
Ilustracja
Herb duchownego Beati Pacifici
Błogosławieni pokój czyniący
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1924
Skoki

Data i miejsce śmierci

16 października 2009
Szczecin

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Jakuba w Szczecinie

Arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński
Okres sprawowania

1992–1999

Biskup diecezjalny chełmiński
Okres sprawowania

1981–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

19 lutego 1950

Nominacja biskupia

27 listopada 1973

Sakra biskupia

3 lutego 1974

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

3 lutego 1974

Miejscowość

Poznań

Miejsce

bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Konsekrator

Antoni Baraniak

Współkonsekratorzy

Franciszek Jedwabski
Tadeusz Etter

Marian Przykucki (ur. 27 stycznia 1924 w Skokach, zm. 16 października 2009 w Szczecinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy poznański w latach 1974–1981, biskup diecezjalny chełmiński w latach 1981–1992, arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński w latach 1992–1999, od 1999 arcybiskup senior archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej.

Życiorys

Po zakończeniu wojny zgłosił się do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. 19 lutego 1950 w poznańskiej farze przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Walentego Dymka, który 1 kwietnia 1954 powołał go na stanowisko swego sekretarza i kapelana. Od 1957 tę samą posługę pełnił u boku arcybiskupa Antoniego Baraniaka.

27 listopada 1973 został mianowany przez papieża Pawła VI biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej i biskupem tytularnym Glenndalochy. Konsekrowany został 3 lutego 1974 w poznańskiej bazylice archikatedralnej. Od 15 sierpnia 1977 do 7 października 1978 był wikariuszem kapitulnym archidiecezji poznańskiej.

29 maja 1981 mianowany został biskupem diecezjalnym diecezji chełmińskiej. 20 października 1984, gdy był biskupem chełmińskim, ks. Franciszek Grucza odprawił pierwszą mszę świętą w języku kaszubskim.

Decyzją Jana Pawła II z 25 marca 1992 przeniesiony z diecezji chełmińskiej na stolicę nowo utworzonej archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej i mianowany jej pierwszym arcybiskupem metropolitą. Uroczysty ingres do katedry szczecińskiej odbył 12 kwietnia 1992. W 1999, po ukończeniu 75 lat życia, został zwolniony z obowiązków.

1 lipca 2000 udzielił w seminarium kapłańskiego bractwa św. Piotra w Wigratzbad w Niemczech święceń kapłańskich według przedsoborowych obrzędów oraz jako pierwszy polski biskup odprawił pontyfikalną mszę świętą w klasycznym rycie rzymskim według mszału Jana XXIII po reformie liturgicznej soboru watykańskiego II.

Zmarł 16 października 2009 w Szczecinie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 22–23 października 2009 w bazylice szczecińskiej. Pochowany został w krypcie arcybiskupów szczecińsko-kamieńskich w szczecińskiej archikatedrze.

W czasie gdy był biskupem chełmińskim, powiadomiony o aktach molestowania nieletniego przez podwładnego mu księdza Andrzeja Srebrzyńskiego przeniósł go na inną placówkę, zagrażając, że w przypadku powtarzania procederu zostanie on pozbawiony możliwości wykonywania obowiązków kapłańskich. Ksiądz miał nadal kontakt z nieletnimi, dopuszczając się aktów molestowania. W 2016 został wydalony ze stanu kapłańskiego.

Przypisy

Linki zewnętrzne