Obecnie Konklawe 1565–1566 jest tematem na ustach wszystkich. Od momentu pojawienia się w społeczeństwie po wpływ na życie codzienne, Konklawe 1565–1566 wzbudził duże zainteresowanie różnych społeczności. Zjawisko to wywołało liczne debaty i refleksje na temat jego znaczenia, implikacji i roli we współczesnym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Konklawe 1565–1566, analizując jego wpływ na kulturę, technologię, politykę i życie osobiste. Podobnie zagłębimy się w różne perspektywy istniejące wokół Konklawe 1565–1566, oferując szeroką i wzbogacającą wizję, która pozwala nam zrozumieć jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Daty i miejsce | |
20 grudnia 1565 – 7 stycznia 1566 | |
Pałac Apostolski, Rzym | |
Główne postacie | |
Dziekan | |
---|---|
Kamerling | |
Protoprezbiter |
Georges d’Armagnac(nieobecny) |
Protoprezbiter elektorów | |
Protodiakon | |
Wybory | |
Liczba elektorów • uczestnicy • nieobecni |
|
Wybrany papież | |
Michele Ghislieri Przybrane imię: Pius V |
Konklawe 20 grudnia 1565 – 7 stycznia 1566 – konklawe, które na następcę Piusa IV wybrało św. Piusa V.
Pius IV zmarł 9 grudnia 1565 po blisko 6-letnim pontyfikacie. Dokończył on obrady soboru trydenckiego i z pomocą swojego siostrzeńca kardynała Karola Boromeusza rozpoczął wdrażanie w życie jego postanowień. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 19 grudnia 1565.
Oddziałami pilnującymi porządku w Rzymie podczas sediswakancji dowodził Hannibal von Hohenems, brat kardynała von Hohenems i siostrzeniec zmarłego papieża.
Kolegium Kardynalskie liczyło 70 członków, jednak tylko 53 uczestniczyło w konklawe, z czego jeden zmarł w trakcie obrad:
Oprócz Niemca von Hohenems, Hiszpana Pacheco i Francuza Suau wszyscy elektorzy byli Włochami. Aż trzydziestu jeden uczestników konklawe otrzymało kapelusz kardynalski od Piusa IV, sześciu od Pawła IV, siedmiu od Juliusza III, ośmiu od Pawła III, a jeden (dziekan Pisani) od Leona X.
Siedemnastu kardynałów było nieobecnych, w tym sześciu Włochów, siedmiu Francuzów, Portugalczyk, Hiszpan, Niemiec i Polak:
Sześciu mianował Paweł III, jednego Juliusz III, dwóch Paweł IV, ośmiu Pius IV.
W Kolegium Kardynałów wyróżniano następujące frakcje:
Konklawe 1565/66 było pierwszym od kilku dziesięcioleci, które nie podlegało znaczącym naciskom świeckich monarchów. Francuscy kardynałowie, z wyjątkiem jednego, w ogóle nie przybyli do Rzymu, a wojna religijna tocząca się w tym kraju sprawiła, że dwór paryski nie miał ani czasu ani możliwości wpływania na elekcję papieską. Jedynymi władcami, którzy zachowali pewne wpływy w kolegium kardynalskim, byli książę Toskanii Cosimo I de’ Medici i król Hiszpanii Filip II Habsburg. Faworytem tego pierwszego był kardynał Ricci, natomiast król Hiszpanii tym razem sam zrezygnował z ingerowania w wybór papieża. Oświadczył jedynie, że życzy sobie wyboru człowieka godnego tego urzędu. Jedynymi wiążącymi instrukcjami dla jego kardynałów było wykluczenie kandydatury d’Este oraz kardynałów francuskich. W zaistniałej sytuacji najsilniejszą frakcją byli zatem kardynałowie skupieni wokół Karola Boromeusza.
Następujący kardynałowie byli uważani za papabile: d’Olera, Ghislieri, Morone, Ippolito d’Este, Ricci, Ferreri, Boncompagni, Sirleto, Crasso, Farnese, Amulio, Scotti, Cristoforo Madruzzo, Suau, Salviati.
Konklawe rozpoczęło się 20 grudnia 1565 z udziałem 48 kardynałów. Następnego dnia dotarł Niccolini, 23 grudnia do grona elektorów dołączyli Castiglioni oraz Luigi Pisani, a 24 grudnia Corregio. Dopiero 2 stycznia 1566 przybył kardynał Pietro Francesco Ferrero. W tym momencie liczba elektorów wynosiła 53, jednak wskutek śmierci Francesco Gonzagi 6 stycznia 1566 spadła do 52.
Początkowo inicjatywa, zgodnie z oczekiwaniami, należała do kardynała Boromeusza. Jego kandydatem był Morone. Już pierwszego dnia próbował doprowadzić do jego wyboru przez aklamację, ale sprzeciwili się temu Ghislieri, d’Este, Farnese i ugrupowanie Vitellego. Przystąpiono zatem do normalnych głosowań. Karol Boromeusz intensywnie pozyskiwał zwolenników dla Morone i 23 grudnia oddano na niego 29 głosów, o 5 mniej niż wymagane 2/3. Jego oponenci przypomnieli jednak elektorom, że Morone jeszcze niedawno był podejrzany o herezję przez Inkwizycję i pomimo uwolnienia go przez Piusa IV, nie wszystkie wątpliwości zostały wyjaśnione. Zarzuty te przyniosły skutek – 24 grudnia na Morone oddano już tylko 11 głosów i do końca konklawe nie otrzymał ich więcej niż 15. Popierający go dotąd Boromeusz również uznał zasadność zgłoszonych zastrzeżeń i wycofał swoje poparcie dla Morone.
Po odrzuceniu Morone Boromeusz zaproponował dziekanowi Świętego Kolegium zorganizowanie spotkania liderów poszczególnych grup w celu wyłonienia kompromisowego kandydata. Pisani przystał na to, ale spotkanie zakończyło się fiaskiem i Boromeusz chwilowo wycofał się z aktywnej rozgrywki.
Następnie do ofensywy przeszedł Alessandro Farnese. Poprzez propozycje aliansów matrymonialnych między rodami przekonał do poparcia swej kandydatury kardynałów d’Este i Gonzaga. Jego kandydaturze sprzeciwiała się Hiszpania, ale Farnese miał nadzieję przekonać do siebie Karola Boromeusza. Wysiłki te okazały się jednak bezskuteczne. Boromeusz nie zaakceptował też florenckiego kandydata Ricciego oraz kardynała Ferreri.
Od 22 grudnia 1565 do 5 stycznia 1566 odbyło się łącznie 15 bezowocnych głosowań. W poszczególnych turach wyniki głównych kandydatów przedstawiały się następująco:
5 stycznia Karol Boromeusz ponownie przejął inicjatywę i zaproponował wybór kardynała Sirleto. Ponieważ jednak odrzucili go Toskańczycy, inicjatywa ta spełzła na niczym. Następnego dnia w wieku zaledwie 28 lat zmarł chorujący od samego początku konklawe kardynał Gonzaga, a z powodu choroby kardynałowie Ippolito d’Este oraz Guido Luca Ferrero musieli opuścić zgromadzenie. Utrata głosów d’Este i Gonzagi w połączeniu ze sprzeciwem Boromeusza pogrzebały ostatecznie szanse Alessandro Farnese na zdobycie tiary, wobec czego ten zrezygnował z dalszego kandydowania. Farnese łudził się, że Boromeusz poprze go z wdzięczności wobec rodu Farnese za pomoc w karierze jego wuja Piusa IV, ale nadzieje te okazały się płonne.
7 stycznia Farnese i Boromeusz po dłuższej rozmowie porozumieli się co do poparcia dominikanina Antonio Michele Ghislieri, biskupa Mondovi i inkwizytora generalnego, który regularnie dostawał po kilkanaście głosów. Wobec sojuszu tych dwóch wpływowych purpuratów rezultat konklawe był przesądzony. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Ghislieri został obrany jednogłośnie, przez aklamację.
Elekt przybrał imię Piusa V i został koronowany 17 stycznia, w dniu swych 62. urodzin. Okazał się on jedynym kanonizowanym papieżem między Celestynem V (koniec XIII wieku) a Piusem X (pocz. XX wieku).