Poniższy artykuł będzie dotyczył tematu Konklawe 1447, tematu o dużym znaczeniu dzisiaj. Zbadane zostaną różne aspekty związane ze Konklawe 1447, od jego pochodzenia po wpływ na obecne społeczeństwo. Zostaną przeanalizowane różne perspektywy i opinie dotyczące Konklawe 1447, aby zapewnić kompleksową i obiektywną wizję tematu. Dodatkowo zaprezentowane zostaną odpowiednie dane i najnowsze badania, które pozwolą nam lepiej zrozumieć znaczenie i wpływ Konklawe 1447 na nasze środowisko.
Daty i miejsce | |
4–6 marca 1447 | |
S. Maria sopra Minerva, Rzym | |
Główne postacie | |
Dziekan |
Pierre de Foix OFM (nieobecny) |
---|---|
Prodziekan | |
Kamerling | |
Protoprezbiter |
Henry Beaufort (nieobecny) |
Protoprezbiter elektorów | |
Protodiakon | |
Wybory | |
Liczba głosowań |
2 |
Liczba elektorów • uczestnicy • nieobecni |
|
Liczba nieelektorów |
2 |
Wybrany papież | |
Tommaso Parentucelli Przybrane imię: Mikołaj V |
Konklawe 4–6 marca 1447 – konklawe, które odbyło się po śmierci papieża Eugeniusza IV, zakończone wyniesieniem na tron papieski Mikołaja V.
Eugeniusz IV zmarł 23 lutego 1447 w Rzymie. W chwili jego śmierci sytuacja polityczna i religijna w Europie była bardzo napięta. Wprawdzie na soborze florenckim uzyskano jedność z Kościołem Greckim (unia florencka), ale nie uznało jej państwo moskiewskie, zaś Konstantynopol w zamian za uznanie autorytetu papieża oczekiwał pilnej pomocy militarnej przeciw Imperium Osmańskiemu. W samym Kościele Łacińskim wciąż trwała schizma antypapieża Feliksa V, popieranego przez Sobór w Bazylei. Do tego dochodziła skomplikowana sytuacja polityczna na Półwyspie Apenińskim, obawiano się zwłaszcza nacisków króla Neapolu Alfonsa. Wojska neapolitańskie stacjonowały w Tivoli w związku z ekspedycją zbrojną przeciwko Florencji, organizowaną zresztą w porozumieniu ze zmarłym papieżem. W Rzymie silne było stronnictwo republikańskie, przeciwne świeckiej władzy papieży, dowodzone przez Stefano Porcaro.
Kolegium Kardynalskie liczyło 25 członków, jednak w konklawe wzięło udział tylko 18:
Wśród elektorów było jedenastu Włochów, trzech Hiszpanów, dwóch Francuzów, Grek oraz Portugalczyk.
Dwóch elektorów (Capranica i Colonna) mianował jeszcze Marcin V, pozostali byli nominatami Eugeniusza IV.
Siedmiu kardynałów nie uczestniczyło w konklawe (w tym dwóch Anglików, Francuz, Węgier, Niemiec, Hiszpan i Grek):
Czterech nieobecnych mianował Eugeniusz IV, dwóch Marcin V, a jednego (de Foix) pizański Jan XXIII.
Dwóch kardynałów mianowanych przez legalnych papieży (Marcina V i Eugeniusza IV), należało do obediencji soboru bazylejskiego i popierało antypapieża Feliksa V. Byli to: Louis Alleman CanReg, kardynał prezbiter S. Cecilia i arcybiskup Arles, oraz Zbigniew Oleśnicki, biskup Krakowa i kardynał prezbiter S. Prisca (w obediencji bazylejskiej tytułowany jako kardynał prezbiter S. Anastasia). W związku z tym nie należeli oni do grona elektorów. Louis Alleman został oficjalnie ekskomunikowany przez Eugeniusza IV 11 kwietnia 1440. Oleśnickiego aż tak drastyczne sankcje nie spotkały, jednak dopiero 6 września 1447 papież Mikołaj V potwierdził jego godność kardynalską.
Kolegium Kardynałów było podzielone na dwie główne frakcji. Pierwszej przewodził protodiakon Prospero Colonna, bratanek papieża Marcina V i przedstawiciel najpotężniejszego rodu rzymskiego. Jego głównymi zwolennikami byli Capranica, Trevisan i Jean Le Jeune. Frakcji przeciwnej Colonnie przewodził kardynał Condulmer, bratanek Eugeniusza IV, oraz kardynał Berardi, powiązany z opozycyjnym wobec Colonny rodem Orsini.
Do głównych papabile zaliczano Colonnę i Capranicę, a z frakcji przeciwnej Acciapaccio.
Konklawe rozpoczęło się w sobotę 4 marca 1447, ale pierwsze głosowanie miało miejsce dopiero następnego dnia. Kardynał Colonna uzyskał w nim dziesięć głosów, Capranica osiem, a Parentucelli pięć. W drugim głosowaniu 6 marca Colonna ponownie zebrał dziesięć głosów, a Parentucelli trzy, ale pozostałe rozproszyły się między kandydatów spoza Świętego Kolegium: arcybiskupa Benewentu Astorgio Agnesi, Mikołaja z Kuzy (mianowany później kardynałem) oraz arcybiskupa Florencji Antonino Forcillioni z zakonu dominikanów. Wówczas kardynał Le Jeune zaapelował do kardynałów o rozpoczęcie procedury ustnego akcesu, która miałaby zapewnić zwycięstwo Colonnie. Tommaso Parentucelli usłuchał apelu i przeniósł swój głos na Colonnę, któremu brakło w tej sytuacji już tylko jednego. Wówczas jednak z przemówieniem do kardynałów wystąpił kardynał Berardi, główny przeciwnik Colonny. Wskazał on kandydaturę właśnie Parentucelliego, wychwalając go jako kandydata neutralnego, o pokojowym usposobieniu, pobożnego i uczonego. Przemowa ta okazała się bardzo przekonująca. Kontynuując procedurę akcesu, Trevisan i Le Jeune, stronnicy Colonny, przenieśli swe głosy na Parentucelliego, a w ślad za nimi to samo uczynili wszyscy pozostali kardynałowie. Decydujący, dwunasty głos oddał Torquemada, jednak akces kontynuowano, aż osiągnięto jednomyślność. Po zakończeniu tej fazy jedynym głosem przeciw Parentucellemu okazał się jego własny, oddany na Colonnę. Elekt przybrał imię Mikołaja V, ze względu na pamięć jego mistrza, kardynała Niccolò Albergati.
Krótko przed południem 6 marca kardynał Prospero Colonna obwieścił Rzymianom wybór papieża. W czasie wygłaszania formuły Habemus Papam doszło do zamieszania, gdyż wielu ludzi, ujrzawszy kardynała Colonnę, było przekonanych, że to właśnie jego wybrano, w związku z czym część z nich zaatakowało pałac Colonny, chcąc go obrabować Nieporozumienie zostało jednak ostatecznie wyjaśnione, a 19 marca kardynał Colonna uroczyście koronował nowego papieża na schodach bazyliki watykańskiej.