Literatura rosyjska to temat, który od lat przyciąga uwagę ludzi. Temat ten, wywierając wpływ na społeczeństwo i kulturę, wywołał ciągłą debatę i pozostawił ślad w historii. Od swojego powstania po obecne trendy, Literatura rosyjska ewoluował i zachował swoje znaczenie w różnych kontekstach. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Literatura rosyjska, badając jego wpływ w różnych obszarach i rolę w życiu codziennym.
Literatura rosyjska (ros.ру́сская литерату́ра) – twórczość literacka w języku rosyjskim, należąca do szerszego kręgu literatur europejskich i słowiańskich. Pierwsze znane utwory powstały około X-XI wieku wraz z rozwojem piśmiennictwa i kultury na ziemiach Rusi.
Historia
Okres staroruski (X–XV wiek)
Fundamentem literatury rosyjskiej jest ustna twórczość ludowa – tzw. byliny, skazy, pieśni, legendy i inne przejawy folkloru. W rozwoju staroruskiej literatury XI–XIV w. znaczną rolę odegrały integralne związki Rusi z Bizancjum i kulturą południowosłowiańską, skąd przeniesione zostały na Ruś m.in. wzorce literatury religijnej. W okresie staroruskim powstała literatura ruska, która następnie rozwijała się odmiennie w różnych częściach Rusi na skutek rozbicia dzielnicowego kraju. Największy wpływ na rozwój języka rosyjskiego wywarła północno-wschodnia część kraju (księstwa: Włodzimierskie, Suzdalskie, Rostowskie, Moskiewskie, Białojezierskie, Twerskie, Muromskie, Galickie i inne). Do najważniejszych zabytków literackich okresu staroruskiego należą m.in.: Ewangeliarz Ostromira (1056–1057), Ruska Prawda (najstarsza wersja z XI w.), Powieść minionych lat autorstwa Nestora (1113), Słowo o wyprawie Igora (ok. 1186), Suplika Daniela Więźnia (XII lub XIII w.), Żywot Aleksandra Newskiego (XIII w.) oraz Zadońszczyzna autorstwa Sofoniusza (XIV w.).
W okresie zjednoczeniowym, zwanym również „okresem moskiewskim” aspiracje zjednoczeniowe Księstwa Moskiewskiego doprowadziły do odbudowy ponadlokalnej, ogólnoruskiej literatury. W okresie tym zaniknął ruski język literacki w Wielkim Księstwie Litewskim, ustępując polskiemu językowi literackiemu.
W XV w. najbardziej wyróżniającymi się osobowościami w literaturze rosyjskiej byli Atanazy Nikitin, autor dzieła, pt. Podróż za trzy morza (1466-1472) oraz Pachomiusz Logofet, autor Opowieści o książętach Włodzimierskich. Pod koniec XV w. została również sformułowana przez FiloteuszaTeoria trzech Rzymów. Do najbardziej popularnych dzieł literackich z przełomu XV i XVI w. należał Domostroj. Najważniejszymi zabytkami literatury XVI-wiecznej są monumentalne, wielotomowe dzieła Wielkie Czetji Mineje oraz Zwód Nikonowski, które stały się oficjalnymi kronikami ówczesnej Rosji. W XVII w. do najznaczniejszych pisarzy należał Awwakum Pietrow, autor pierwszego dzieła autobiograficznego w języku rosyjskim, pt. Żywot protopopa Awwakuma (1672-1673) oraz Symeon Połocki, twórca rosyjskiego wiersza sylabicznego. Z XVII w. pochodzi także inny zabytek literatury rosyjskiej – Synopsis Kijowski (1674). W latach 1675-1677 pisarz i poseł carski Mikołaj Spyfarij napisał dziennik z podróży do Chin, pt. Podróż przez Syberię do granic chińskich, a także Opis Chin oraz Dokument państwowy poselstwa Mikołaja Spyfarija w Chinach. Prace te obok dziennika Marco Pola były jednym z najważniejszych źródeł informacji o Chinach w ówczesnej Europie.
W XVIII wieku rozwija się również literatura rosyjska po łacinie. Do najznaczniejszych rosyjskich pisarzy łacińskich należy Dimitrie Cantemir, który tworzył także w językach rosyjskim i mołdawskim.
W XIX wieku na bazie dialektów zachodnioruskich powstały nowe języki literackie: ukraiński i białoruski, które nawiązywały do tradycji ruskich z byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Wielki wpływ na kulturę rosyjską wywarł okres radziecki, w którym w znaczny sposób odstąpiono od tradycyjnych form kultury, usiłując zastąpić je nowymi, socjalistycznymi treściami.
Powieść minionych lat (1113) – mnich Nestor; najstarszy latopis ruski, w którym zostały opisane początki państwowości ruskiej i historia dynastii Rurykowiczów. Po raz pierwszy opublikowana w 1767 r. w Sankt Petersburgu na podstawie Rękopisu Nikonowskiego. Powieść zachowała się w dwóch zasadniczych odpisach:
Kodeks Hipacki (XV wiek) – zabytek odnaleziony przez Nikołaja Karamzina w 1807 r. w monastyrze św. Hipacego pod Kostromą – z rosyjskiego nazywa się go również „ipatiewskim”. Pod jego odkryciu i zbadaniu przekazany w 1810 r. do Rosyjskiej Biblioteki Narodowej. W Kodeksie Hipackim zawarte są obok Powieści minionych lat także Latopis Kijowski – opis zdarzeń z lat 1118–1199 r. oraz Latopis Halicko-Wołyński doprowadzony do 1292 r. (wydarzenia lat 1203–1292).
Słowo o wyprawie Igora (ok. 1186) – autor nieznany; epos o wyprawie ruskiego księcia Igora przeciw Połowcom; po raz pierwszy wydany w Moskwie w 1800 r. przez Aleksieja Musina-Puszkina. Oryginalny manuskrypt strawił pożar Moskwy w 1812 r. Do dzisiejszych czasów zachowała się transkrypcja sporządzona w latach 1795–1796 przez Musina-Puszkina jako podarunek dla carycy Katarzyny II. Istnieją podejrzenia, iż spalony w 1812 r. oryginał mógł być falsyfikatem sporządzonym przez czeskiego pisarza i rusofila Josefa Dobrovskiego.
Podróż za trzy morza (1466–1472) – Afanasij Nikitin; dziennik z podróży do Indii, podstawowe ruskie źródło informacji o Kaukazie, Krymie, Persji i Indiach. Najstarsze znane, w całości świeckie, dzieło literatury rosyjskiej. Po raz pierwszy wydany przez Nikołaja Karamzina w 1821 r. na podstawie XVI-wiecznego odpisu.
Fizjolog (XV wiek) – rosyjski przekład starożytnych opowiadań z lat 200-300 n.e. pochodzących najprawdopodobniej z Aleksandrii. Tłumaczenie na podstawie bułgarskiego przekładu z języka greckiego z XI–XII wieku. W Fizjologu zamieszczono dokładne opisy wielu mitycznych (np. jednorożca i syreny), jak i rzeczywistych gatunków zwierząt (np. lwa i orła). Ilustracje zawarte w Fizjologu stały się źródłem inspiracji dla ruskiej ikonografii, iluminacji książki i ornamentyki.
Domostroj (XV wiek) – autor nieznany; zbiór przepisów obyczajowo-prawnych pochodzący z Nowogrodu Wielkiego. W 1560 r. ponownie opracowany przez Sylwestra, doradcę Iwana IV Groźniego.
Wielkie Czytane Mineje (1541) – praca zespołowa, późniejsze wersje pod redakcją Nikona; dzieło stało się obok Zwodu Nikonowskiego jedną z oficjalnych kronik ówczesnej Rosji.
Carska Księga Tytułów (1672) – praca zespołowa artystów z kremla moskiewskiego; księga zawiera 20 portretów wielkich książąt i carów rosyjskich (od Ruryka do Aleksego I Romanowa), 11 portretów patriarchów ruskich, 22 portrety zagranicznych monarchów panujących w czasach Aleksego I, oraz herby.
Synopsis kijowski (1674) – Innocenty Gizel; pierwszy rosyjski podręcznik historii. W księdze został przedstawiony poczet książąt ruskich i carów rosyjskich, którzy według autora są jedynymi prawowitymi dziedzicami władców Rusi Kijowskiej. Podręcznik zawiera także listę hetmanów kozackich, jak i polskich wojewodów na ziemiach ruskich. Po raz pierwszy opublikowany w 1674 r. w wówczas rosyjskim Kijowie.
Rymologion (1678) – Symeon Połocki; jeden z trzech zbiorów wierszowanych Symeona. Zawiera utwory pochwalne, adresowane do cara, członków jego rodziny oraz dostojników świeckich i kościelnych. Utwory te powstawały z okazji ceremonii dworskich oraz świąt. Symeon jako pierwszy autor wypracował i zastosował w swych utworach rosyjski wiersz sylabiczny. Wydany po raz pierwszy w 1679 r.
Ogród wielu kwiatów (1680) – Symeon Połocki, drugi z tomów poezji wydany po śmierci autora. Symeon Połocki będąc wychowawcą carskich dzieci pisał rymowanki, przekazujące im wiadomości z różnych dziedzin życia i nauki.
Brygadier (1769) – Denis Fonwizin; komedia, w której autor poddał krytyce niski poziom kształcenia i niemoralność zarówno urzędników, jak i drobnej szlachty. Fonwizin kpi tutaj także z galomanii młodego pokolenia.
Podróż z Petersburga do Moskwy (1790) – Aleksander Radiszczew; powieść wydana anonimowo w Sankt Petersburgu, traktuje o konieczności zniesienia poddaństwa chłopów i innych reformach państwowych. Jakoby osobną część utworu stanowią oda Wolność napisana w 1783 r. i przedstawiająca historię walki o prawa i swobody obywatelskie na całym świecie, oraz artykuł filozoficzny Słowo o Łomonosowi z 1780 r.
O człowieku, jego śmiertelności i nieśmiertelności (1792–1795) – Aleksander Radiszczew; traktat filozoficzny napisany podczas zesłania na Syberię i wydany w 1809 r. Radiszczew w nim traktuje o rozwoju człowieka i jego związkach ze światem zwierząt i roślin, o zmiennych właściwościach i ruchu materii, porusza zagadnienienia czasu i przestrzeni, a także kwestię śmiertelności człowieka i jego duszy. Dochodzi do wniosku, że nieśmiertelność duszy jest niemożliwa do udowodnienia i pozostaje kwestią wiary.
Bajka o rybaku i złotej rybce (1833) – Aleksander Puszkin; literacka wersja ludowej opowieści rosyjskiej o Starej chciwej żonie; wątek najprawdopodobniej zaczerpnięty z wydanej 15 lat wcześniej przez braci Grimm „Bajki o rybaku i jego babie”.
Trylogia autobiograficzna (1852–1857) – Lew Tołstoj; trylogia składa się z następujących części: Dzieciństwo (1852), Lata chłopięce (1854) i Młodość (1857).
Maszeńka (1926) – Władimir Nabokow; debiutancka powieść Nabokowa opublikowana pod pseudonimem W. Sirin w 1926 r. w Berlinie. Fabuła powieści koncentruje się na postaci mieszkającego w Berlinie emigranta Lwa Glebowicza Ganina, który dowiaduje się, że żona jego sąsiada, mająca przybyć niedługo do Berlina, jest jego ukochaną z lat młodości. To odkrycie budzi u niego ogromną tęsknotę za ojczyzną i dawną miłością. Powieść jest historią o nostalgii i sile wspomnień. Stanowi również obyczajowy obrazek z życia emigrantów rosyjskich w Niemczech.
Czarodziej (1939) – Władimir Nabokow; opowieść napisana w Paryżu, opublikowana po raz pierwszy po śmierci autora w 1986 r. Utwór stanowi pierwowzór powieści Lolita – również porusza temat pedofilii i opiera się na podobnym schemacie fabularnym, co późniejsza powieść (samotny mężczyzna, odczuwający pożądanie do małych dziewczynek żeni się, aby móc zbliżyć się do nieletniej córki swojej nowej małżonki).
Doktor Żywago (1957) – Boris Pasternak; powieść wydana po raz pierwszy w 1957 r. w języku rosyjskim we Włoszech. W 1958 r. została uhonorowana literacką Nagrodą Nobla. Z przyczyn politycznych w ZSRR powieść ukazała się dopiero w 1988 r. w magazynie literackim „Nowyj Mir” (numery: 1, 2, 3 i 4). W tym samym roku w ZSRR powieść ukazała się również w postaciach książkowych (jednocześnie w Moskwie i Wilnie).
Archipelag GUŁag (1958–1968) – Aleksander Sołżenicyn; trzytomowe dzieło napisane w formie relacji historycznej. Wydane po raz pierwszy w 1973 w Paryżu (tom I), zaś w ZSRR oficjalnie w 1989 (wcześniej funkcjonowało w obiegu podziemnym).
Nocny patrol (1998) – Siergiej Łukjanienko; powieść fantasy, pierwsza część cyklu „Patrole” w skład którego wchodzą też: Dzienny patrol, Oblicze czarnej Palmiry, Patrol zmroku i Ostatni patrol.