Pałac w Łomnicy (powiat karkonoski)

W dzisiejszym świecie Pałac w Łomnicy (powiat karkonoski) zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Od momentu pojawienia się przyciągnął uwagę i zainteresowanie niezliczonych osób, stając się powracającym tematem rozmów we wszystkich obszarach. Jego wpływ rozprzestrzenił się na wszystkie zakątki świata, wzbudzając gorące zainteresowanie i wywołując gorące debaty. Pałac w Łomnicy (powiat karkonoski) pozostawił niezatarty ślad w społeczeństwie, znacząco wpływając na sposób, w jaki ludzie postrzegają otaczający ich świat. W tym artykule szczegółowo zbadamy zjawisko Pałac w Łomnicy (powiat karkonoski), analizując jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na dzień dzisiejszy.

Pałac w Łomnicy
(niem.) Schloss Lomnitz
Symbol zabytku nr rej. - pałac 653/J z 27.08.1980, dwór „Dom wdowy” 896/J z 14.08.1987, park A/5379/501/J z 1.12.1977
Ilustracja
Pałac w Łomnicy – fasada
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Łomnica

Styl architektoniczny

barokowy

Kondygnacje

3

Położenie na mapie gminy Mysłakowice
Mapa konturowa gminy Mysłakowice, u góry nieco na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Łomnicy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Łomnicy”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Łomnicy”
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego
Mapa konturowa powiatu karkonoskiego, po prawej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Łomnicy”
Ziemia50°52′36″N 15°48′32″E/50,876667 15,808889

Pałac w Łomnicy – barokowy zabytkowy pałac pochodzący z XVII wieku wraz z budynkiem mieszkalnym, tzw. Domem Wdowy usytuowany w północnej części Łomnicy, przy rozdzieleniu dróg do Karpnik i Wojanowa, około pięć kilometrów od Jeleniej Góry.

Historia Pałacu i „Domu wdowy”

Pierwsze informacje na temat dóbr w Łomnicy pochodzą z lat 1475–1654. Ówcześnie majątek należał do rodziny Zedlitz. W latach 1654-1737 właścicielami była rodzina Tomagninich, a od III ćwierci XVII w. do roku 1811 do rodziny Menzlów. Łomnickie dobra przechodziły w ręce rodów Flach, von Roth. W roku 1835 Carl Gustaw von Küster kupił dobra Łomnickie.

Pałac w XIX w.

Wczesnobarokowy dwór wzniesiono około II połowy XVII w. Z tego czasu pochodzi korpus oraz dwa narożne alkierze. W latach 20. XVIII w. w trakcie przebudowy dokonano zmian w wyglądzie elewacji oraz wnętrz. Projekt przebudowany przypisywany jest Martinowi Franzowi z Rewela. Największych zmian w wyglądzie obiektu dokonano w latach 1838-1844. Autorem przebudowy był Albert Tollberg. Zmiany dokonano w zakresie układu pomieszczeń, wzniesiono reprezentacyjną klatkę, wzniesiono nowa kondygnacje, powiększono otwory okienne. Po II wojnie światowej pałac został przejęty przez państwo polskie. Do 1977 r. w pałacu znajdowała się szkoła. Opuszczony od końca lat 70. XX w. uległ dewastacji. W 1992 r. pałac zakupiła spółka polsko-niemiecka, po czym rozpoczęto prace remontowe.

Dwór „Dom wdowy” wzniesiony w latach 1803–1804 przez Christiana Gottfrieda Mentzla. Obiekt przeznaczony był dla starszego członka rodziny von Menzel. Po wojnie dom przeznaczony był do celów mieszkalno-użytkowych. Obecnie w obiekcie znajduje się hotel oraz restauracja i kawiarnia.

Znajdujący się przy pałacu zespół folwarczny pełni obecnie funkcję handlowo-gastronomiczną (wyroby z lnu, produkty regionalne, piekarnia, restauracja, kuźnia).

Widok od południowego wschodu

W czasie swego istnienia pałac Łomnica należał do:

Opis pałacu i „Domu wdowy”

Dwór „Dom wdowy”

Pałac to trzykondygnacyjny budynek wzniesiony na rzucie kwadratu, z narożnymi alkierzami-ryzalitami w fasadzie. Alkierze nakryte spłaszczonymi hełmami, korpus pałacu dachem czterospadowym. Na osi w fasadzie portal balkonowy. Wnętrze pałacu zachowało nie zmieniony układ przestrzenny. W pomieszczeniach parteru zachowały się duże fragmenty malarstwa ściennego z początki XVIII w. i XIX w. Obecnie pełni funkcję muzeum wnętrz.

Dwór „Dom wdowy” to klasycystyczny budynek wzniesiony na planie prostokąta, 2-kondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym. Od północy i południa wyższe pseudoryzality. Wnętrze 2-traktowe, zachowany pierwotny układ pomieszczeń.

Przypisy

  1. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 53. .
  2. NID: Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków, woj. dolnośląskie. nid.pl, 2023-06-30. . (pol.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 236-240. ISBN 978-83-89102-63-8.

Bibliografia

Galeria:Dom modlitwy
Dom modlitwy
Dom modlitwy
  • Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
  • Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 94-102. ISBN 83-92292-21-9.
  • Zabytki sztuki w Polsce : Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006., 2005, s. 543. ISBN 83-92290-61-5.

Linki zewnętrzne