Spółgłoska zwarta z retrofleksją dźwięczna

Ten artykuł dotyczy litery międzynarodowego alfabetu fonetycznego IPA. Zobacz też: Ɖ – litera alfabetu ewe.

Spółgłoska zwarta z retrofleksją dźwięczna

Numer IPA	106
ɖ
Jednostka znakowa	ɖ
Unikod	U+0256
UTF-8 (hex)	c9 96
Inne systemy
X-SAMPA	d`
Kirshenbaum	d.
IPA Braille↗	⠲⠙
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarta z retrofleksją dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem .

Artykulacja

W czasie artykulacji tej spółgłoski:

• modulowany jest strumień powietrza wydychany z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, jest to spółgłoska ustna
• prąd powietrza w jamie ustnej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka – spółgłoska środkowa
• czubek języka dotyka podniebienia twardego – jest to spółgłoska z retrofleksją
• dochodzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową, a następnie do przerwania utworzonej blokady i wybuchu (plozji) – jest to spółgłoska zwarta.
• wiązadła głosowe periodycznie drgają, spółgłoska ta jest dźwięczna

Warianty

Można wyróżnić zasadniczo dwa typy retrofleksji:

• artykulację apikalno-postalweolarną – koniuszek języka zostaje uniesiony ku górze i zbliża się (ew. styka) z obszarem tuż za dziąsłami,
• artykulację subapikalno-prepalatalną – przód języka wygina się ku górze i do tyłu, tak że spodnia część języka zbliża się (ew. styka) z początkowym odcinkiem podniebienia twardego.

Przykłady

• w języku kannada: ಅಧಸು , „dołączyć”
• w języku paszto: ړﻙ , „pełny”
• w języku sardyńskim: cherveddu , „mózg”
• w języku sycylijskim: beddu , „przystojny”
• w języku szwedzkim: nord , „północ”

Terminologia

Spółgłoska z retrofleksją to inaczej szczytowa lub cerebralna.