7 Pułk Piechoty Liniowej

Obecnie 7 Pułk Piechoty Liniowej stał się tematem dużego zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Zarówno w społeczeństwie, jak i na polu akademickim 7 Pułk Piechoty Liniowej wywołał szereg mieszanych emocji i opinii, które wywołały niekończące się dyskusje i refleksje. Dlatego istotne jest poświęcenie czasu i przestrzeni na zbadanie i dogłębną analizę wpływu i konsekwencji, jakie 7 Pułk Piechoty Liniowej ma na nasze życie. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty związane z 7 Pułk Piechoty Liniowej, badając jego pochodzenie, ewolucję, konsekwencje i możliwe rozwiązania. Podobnie zajmiemy się różnymi perspektywami i stanowiskami dotyczącymi 7 Pułk Piechoty Liniowej, aby poszerzyć nasze zrozumienie tego złożonego i znaczącego tematu.

7 Pułk Piechoty Liniowej
Historia
Państwo

 Królestwo Polskie

Sformowanie

1815

Rozformowanie

1831

Dowódcy
Pierwszy

płk Feliks Grotowski

Działania zbrojne
powstanie listopadowe
Organizacja
Dyslokacja

województwo lubelskie

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

2 Dywizja Piechoty - I 1831

Kapitan 7.pp., Adam Borowski-Jastrzębiec, 1826 r.
żołnierze 5., 6. i 7. Pułku Piechoty w czasie powstania listopadowego

7 Pułk Piechoty Liniowej – polski pułk piechoty okresu Królestwa Kongresowego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Sformowany w 1815. Pułk w okresie pokojowym składał się ze sztabu i dwóch batalionów po cztery kompanie, oraz związanych z batalionami dwoma kompaniami rezerwowymi. Stan kompanii wynosił 4-6 oficerów, 14-16 podoficerów i 184 szeregowych. Stan batalionu 830 żołnierzy. Stan pułku: 5 oficerów starszych, 54-55 oficerów młodszych, 160 podoficerów, 72 muzyków, 1664-1676 szeregowych oraz 5 oficerów i 71-82 podoficerów i szeregowych niefrontowych. W sumie w pułku służyło około 2050 żołnierzy. Pierwsze dwie kompanie pułku były kompaniami wyborczymi, czyli grenadierską i woltyżerską, pozostałe centralnymi zwane fizylierskimi, czyli strzeleckimi .

W czasie wojny przewidywano rozwinięcie pułku do czterech batalionów po 8 kompanii każdy. W każdym batalionie etatu wojennego tworzono na bazie jednej z nowo powstałych kompanii kompanię woltyżerską. Wchodził w struktury 2 Dywizji Piechoty. Po wybuchu powstania listopadowego zreorganizowano piechotę. Pułk wszedł w skład zreorganizowanej 2 Dywizji Piechoty. 26 kwietnia 1831 przeprowadzono kolejną reorganizacje piechoty armii głównej dzieląc ją na pięć dywizji. Pułk znalazł się w 2 Brygadzie 2 Dywizji Piechoty.

Dyslokacja pułku

Stanowisko: województwo lubelskie.

Miejsca dyslokacji pododdziałów pułku w 1830:

Żołnierze pułku

Pułkiem dowodzili:

  • płk Feliks Grotowski (20 stycznia 1815),
  • płk Franciszek Rohland (od 1818, z przerwą w latach 1819 i 1820, w których wakuje dowództwo pułku)
  • ppłk Ludwik Oborski (od 6 lutego 1831, płk 6 kwietnia),
  • ppłk Marcin Kuczborski (od 16 kwietnia 1831).

Walki pułku

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.

Bitwy i potyczki:

  • Warszawa (29 listopada 1830)
  • Liw (11 lutego 1831)
  • Janówek (18 lutego)
  • Wawer (19 lutego)
  • Grochów (Olszynka Grochowska, 25 lutego)
  • Uścilug (5 marca)
  • Dębe Wielkie (31 marca)
  • Mińsk (10 kwietnia)
  • nad Narwią (18 maja)
  • Rajgród (29 maja)
  • Wilno (19 czerwca)
  • Szawle (8 lipca)
  • Powendenie (11 lipca).

W 1831 roku, w czasie wojny z Rosją, żołnierze pułku otrzymali 19 złotych i 16 srebrnych krzyży Orderu Virtuti Militari .

Uzbrojenie i umundurowanie

Podoficer 7 Pułku Piechoty Liniowej na litografii Józefa Kondratowicza (1829)

Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.

Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, białych spodni. Naramienniki niebieskie, numer dywizji (2) żółty. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.

Chorągiew

Na tle granatowego krzyża kawalerskiego w czerwonym polu, w otoku z wieńca laurowego umieszczony był biały orzeł ze szponami dziobem i koroną złoconą.

Pola między ramionami krzyża – czarne z niebieskim, a w rogach płata królewskie inicjały: A I, później M I z koroną, otoczone wieńcami laurowymi.

Uwagi

  1. ↑ Kompanie rezerwowe liczyły po około 100 żołnierzy i znajdowały się w zakładzie pułkowym.
  2. ↑ Byli to głównie rzemieślnicy i kanceliści.
  3. ↑ W kompaniach wyborczych grenadierskiej i woltyżerskiej służyli najlepsi żołnierze batalionu.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Gembarzewski 1925 ↓, s. 70.
  2. ↑ a b c Wimmer 1978 ↓, s. 459.
  3. ↑ Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 376-377.
  4. ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 460.
  5. ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 490.
  6. ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 491.
  7. ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 459-460.
  8. ↑ a b Gembarzewski 2003 ↓, s. 83.
  9. ↑ Gembarzewski 2003 ↓, s. 93.
  10. ↑ a b Gembarzewski 2003 ↓, s. 95.

Bibliografia

Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego i okresu powstania listopadowego
Wojska
1815–1830
Powstanie listopadowe
Pułki
strzelców konnych
ułanów
jazdy lokalnej
piechoty liniowej
strzelców pieszych
inne
Bitwy

Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot