2 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe)
W tym artykule poruszony zostanie temat 2 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe), który w ostatnim czasie zyskał na znaczeniu ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od momentu pojawienia się 2 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe) przyciąga uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując debaty na temat jego konsekwencji. W trakcie tej analizy zostaną zbadane różne perspektywy dotyczące 2 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe), a także jego możliwe konsekwencje krótko- i długoterminowe. Poprzez kompleksowe podejście będziemy starali się zaoferować holistyczne spojrzenie na 2 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe) i jego wpływ w różnych obszarach, w celu zapewnienia czytelnikowi pełniejszego zrozumienia tego tematu.
.jpg)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1815 |
| Rozformowanie |
1831 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
2 Dywizja Piechoty – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Dywizja składała się z dwóch brygad piechoty liniowej oraz brygady strzelców pieszych. W skład każdej brygady wchodziły dwa pułki. Sztab znajdował się w Zamościu. Razem z 1 Dywizją Piechoty stanowiła Korpus Piechoty Królestwa Polskiego.
Dowódcy
- gen. dyw. Izydor Krasiński 1815-1827
- gen. dyw. Edward Żółtowski 1827–1831
- 1 brygada.
- gen. Edward Żółtowski od 20 stycznia 1815 do 22 sierpnia 1826
- gen. Franciszek Morawski od 31 sierpnia 1826 do 30 stycznia 1831
- 2 brygada
- gen. Stefan Grabowski od 20 stycznia 1815 do 1816
- gen. Ignacy Blumer od lutego 1816 do 28 października 1818
- 3 brygada (strzelców pieszych)
- gen. Jan Krukowiecki od 20 stycznia 1815 do 24 października 1819
- gen. Hipolit Falkowski 24 października 1819
- gen. Franciszek Morawski od 24 października 1819 do 31 sierpnia 1826
- gen. Józef Czyżewski od 12 września 1826 do 5 maja 1831
Miejsce stacjonowania
Sztaby jednostek stacjonowały w następujących miejscowościach:
- 1 brygada (3 i 7 pułk) - Radom i Lublin
- 2 brygada (4 i 8 pułk) - Warszawa i Pułtusk
- 3 brygada (2 i 4 pułk strzelców pieszych) - Płock i Zamość
Uzbrojenie i umundurowanie
Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie było to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.
Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, biały spodni. Poszczególne pułki miały odmienne kolory naramienników, wyłogów oraz kołnierzy. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.
Przypisy
- ↑ a b c Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 377.
- ↑ a b c Wimmer 1978 ↓, s. 460-461.
- ↑ Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 377-378.
- ↑ Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 378.
Bibliografia
- Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
- Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
- Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
- Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: 1978.
| Wojska |
| ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bitwy |
|
