Pułk Desperatów
W dzisiejszym świecie Pułk Desperatów stał się tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum osób. Niezależnie od tego, czy z naukowego, społecznego, kulturalnego czy historycznego punktu widzenia, Pułk Desperatów znacząco wpłynął na sposób, w jaki ludzie postrzegają i rozumieją otaczający ich świat. W tym artykule zbadamy różne aspekty i wymiary Pułk Desperatów, odnosząc się zarówno do jego pozytywnych aspektów, jak i wyzwań, aby lepiej zrozumieć jego zasięg i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Pułk Desperatów – formacja ochotnicza z okresu powstania listopadowego, której pomysłodawcą oraz założycielem był Józef Zieńkowicz. Ochotnicy nosili wyróżniające się mundury, odróżniali się szczególnie płaszczami pąsowymi. Mundury ich były pokryte czaszkami oraz trupimi szkieletami. Zostały one nazwane przez dowódców, którzy się z nimi zmierzyli „wiejące grozą”. Ich uniformy należały do najbardziej niezwykłych mundurów w czasie powstania listopadowego. Oddział Desperatów tworzył się z samych ochotników (dworskich, rzemieślników oraz z akademików i młodzieży obywatelskiej). Hrabia Karol Dominik Przeździecki na którego koszt powstał pułk, podzielił swoją formację na oddziały:
- 1. strzelców pieszych,
- 2. pułk piechoty,
- 3. pułk strzelców konnych nazwany pułkiem Ważyńskiego,
- 4. pułk ułanów Przeździeckiego,
- 5. pułk jazdy Desperatów.
Najwyższą ambicją dowódców było działanie dla wspólnej sprawy narodowej. Pułk nie przekroczył nigdy większej liczby ochotników niż 50 osób. W skład wchodziła również jedna kobieta – Marianna z Różańskich Karpińska. Konie Desperatów pochodziły ze zdobyczy wojennych oraz z majątku ich dowódcy Józefa Zieńkowicza.
Bibliografia
- Jacek Jaworski: Żołnierze spod znaku trupiej główki, Wydawnictwo Dragon, Bielsko-Biała, s. 16-18.
- Feliks Wrotnowski: Zbiór pamiętników o powstaniu Litwy w r. 1831, Paryż, s. 236.
| Wojska |
| ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bitwy |
|
