Biali ludzie (mitologia)
W dzisiejszym świecie Biali ludzie (mitologia) stał się tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Wraz z postępem technologii i ciągłymi zmianami w społeczeństwie Biali ludzie (mitologia) nabrał niespotykanego dotąd znaczenia. Od wpływu na codzienne życie ludzi po wpływ na gospodarkę światową, Biali ludzie (mitologia) okazał się tematem debaty i refleksji zarówno dla ekspertów, jak i obywateli. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Biali ludzie (mitologia), aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.
Biali ludzie, zimni ludzie, białe gnomy – demony słowiańskie z wierzeń ludowych na Mazurach, będące personifikacją chorób, przede wszystkim blednicy (bladaczki) lub malarii (zimnicy); spokrewnione z krasnoludkami i chobołdami.
Są to malutkie zwierzątka, wielkości mniej więcej łebka od szpilki, które całymi rotami przeciągają po lasach i przynoszą do zagród chorobę.
Zamieszkiwały przydrożne kałuże i wyżłobione koleiny, w uśpieniu czekając na swoje ofiary. Wdrapywały się na koła wozów. Stamtąd niepostrzeżenie wczepiały się w fałdy ubrań pasażerów. W nocy biali ludzie wchodzili przez usta i nos do brzucha.
Aby pozbyć się białych ludzi i wywołane przez nich choroby spożywano źdźbło starej miotły na kromce z masłem, pito napitki z okowity i suszonych oczu raka startych w moździerzu, chuchano w otwór wywiercony w drzewie i zatykano go kołkiem, mówiąc: zostań tam febro!
Przypisy
- ↑ Barbara i Adam Podgórscy: Wielka Księga Demonów Polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej. Katowice: Wydawnictwo KOS, 2005, s. 42. ISBN 83-89375-40-0.
- ↑ a b Paweł Zych, Witold Vargas: Bestiariusz słowiański. Rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach. Olszanica: Wydawnictwo Bosz, 2014, s. 22–23. ISBN 978-83-7576-221-1.
