Zachariasz (papież)
Dziś Zachariasz (papież) jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu społeczeństwem. Przez długi czas Zachariasz (papież) był przedmiotem badań i debat w różnych dziedzinach i dyscyplinach. Jego znaczenie polega na jego bezpośrednim wpływie na codzienne życie ludzi, a także na jego wpływie w sferze politycznej, kulturalnej, gospodarczej i społecznej. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Zachariasz (papież), analizując jego ewolucję w czasie i jego dzisiejsze znaczenie. Ponadto zastanowimy się nad możliwymi wyzwaniami i możliwościami, jakie stwarza Zachariasz (papież) w bieżącym kontekście. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu będziemy starali się zapewnić kompleksowe spojrzenie na Zachariasz (papież) i jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie.
| Papież Biskup Rzymu | |
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
brak danych |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 752 |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
3 grudnia 741–15 marca 752 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
3 grudnia 741 |
| |
| Czczony przez | |
|---|---|
| Wspomnienie |
22 marca (Kościół katolicki) |
Zachariasz (ur. w Kalabrii, zm. 15 marca 752[1]) – święty Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej, 91. papież w okresie od 3 grudnia 741 do 15 marca 752[2].
Życiorys
Był synem Polychroniusza z Kalabrii.
Był ostatnim z papieży pochodzenia greckiego, ale urodzonym w Italii, a także ostatnim papieżem, który zawiadomił cesarza o swojej elekcji[2]. Kontynuował walkę z ikonoklazmem[3].
W latach 40. VIII wieku papież pertraktował z królem Longobardów, Liutprandem (z którym spotkał się w 742 roku) i odzyskał zrabowane dobra, zajęte miasta, a także podpisał 20-letni traktat pokojowy[1]. W rok później Longobardowie zrabowali Rawennę i ponownie Zachariasz przeprowadził skuteczne negocjacje[1]. Jednak wkrótce potem jeden z następców Liutpranda, Aistulf, zajął Rawennę, co zakończyło istnienie egzarchatu[1].
Zachariasz zaraz po wyborze wysłał legatów do cesarza Konstantyna V Kopronima. Kontynuował politykę ustaloną przez swoich poprzedników. Opierał się ikonoklastycznym roszczeniom cesarza Konstantyna i jednocześnie starał się nie zrywać więzów z cesarstwem[2]. Na prośbę Pepina Krótkiego wydał formalne rozporządzenie, aby tytuły królewskie nadawano tym, którzy faktycznie sprawują władzę[1]. W efekcie poparł swym autorytetem detronizację ostatniego króla z dynastii Merowingów, Childeryka III i nakazał św. Bonifacemu (który był już wówczas legatem papieskim) namaścić Pepina Krótkiego na nowego króla Franków[1].
Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 22 marca[4]. Cerkiew prawosławna wspomina go 5 listopada[5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 17-129. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 46-47. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Hubert Jerzy Kaczmarski: Poczet Papieży: Biskupi Rzymu od św. Piotra do Jana Pawła II. Warszawa: Novum, 1986, s. 191.
- ↑ Święty Zachariasz, papież. Brewiarz. . (pol.).
- ↑ Richard McBrien: Leksykon papieży. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 91. ISBN 83-7311-764-4.
Bibliografia
- Pope St. Zachary. Catholic Encyclopedia. . (ang.).
| Święci Kościołów katolickiego i prawosławnego | |
|---|---|
| Święty tylko Kościoła prawosławnego | |
| Święci tylko Kościoła katolickiego |
|
| Formalnie beatyfikowani przez Kościół katolicki | |
| Formalnie kanonizowani przez Kościół katolicki |