Tegenwoordig is Rubidium een onderwerp dat grote relevantie heeft gekregen in de huidige samenleving. In de loop van de tijd heeft Rubidium de aandacht getrokken van professionals, experts en burgers in het algemeen, waardoor een debat is ontstaan over de implicaties en impact ervan op verschillende gebieden van het dagelijks leven. Van wetenschappelijk tot cultureel gebied is Rubidium erin geslaagd zichzelf te profileren als een fundamenteel onderdeel in de discussie en analyse van verschillende verschijnselen en problemen. Daarom is het absoluut noodzakelijk om de studie en het begrip van Rubidium te verdiepen, om een completere en verrijkende kennis over dit onderwerp te verwerven. In dit artikel zullen we de verschillende perspectieven en dimensies van Rubidium grondig onderzoeken en een alomvattende visie bieden die ons in staat stelt het belang en de impact ervan op de hedendaagse samenleving te begrijpen.
Rubidium is een scheikundig element met symbool Rb en atoomnummer 37. Het is een zilverwit alkalimetaal.
Rubidium is in 1861 ontdekt door de Duitse wetenschappers Robert Bunsen en Gustav Kirchhoff tijdens het bestuderen van het mineraal lepidoliet met behulp van een spectroscoop. Vóór ongeveer 1920 werd het element voornamelijk gebruikt voor onderzoek, later kwamen er ook industriële toepassingen.
De naam rubidium is afkomstig van het Latijnse rubidus, dat diepste rood betekent, vanwege de twee karakteristieke heldere rode spectraallijnen.
Rubidium is erg elektropositief en kan dus makkelijk geïoniseerd worden. Dit is vrijwel de enige eigenschap waarom dit element op industrieel niveau wordt toegepast. Hoewel cesium en xenon er geschikter voor zijn, kan rubidium ook worden toegepast als aandrijfmiddel in ionenmotoren. Andere toepassingen zijn:
Met een smeltpunt van 39 °C kan (verontreinigd) rubidium soms bij kamertemperatuur al vloeibaar worden. Net als alle andere alkalimetalen is rubidium erg reactief en ontbrandt het spontaan bij aanraking met lucht en water, waarbij rubidiumhydroxide wordt gevormd. In de vorm van rubidiumzilverjodide heeft het van alle bekende ionische kristallen de grootste geleidbaarheid bij kamertemperatuur; bij 20 °C is deze vergelijkbaar met die van verdund zwavelzuur.
Rubidium komt in ruime mate voor in de aardkorst. Op de ranglijst van meest voorkomende elementen staat het op de 16de plaats. Doordat het zeer verspreid voorkomt is het lastig te delven. Van nature komt rubidiumoxide in sporen (tot 1%) voor in de mineralen leuciet, polluciet, carnalliet en zinnwaldiet. In lepidoliet wordt het aangetroffen in hoeveelheden tot 1,5%, dit is commercieel gezien de belangrijkste bron. Soms wordt rubidium aangetroffen in mineralen die hoofdzakelijk uit andere alkalimetalen bestaan. In die gevallen wordt rubidium als bijproduct gewonnen.
Stabielste isotopen | |||||
---|---|---|---|---|---|
Iso | RA (%) | Halveringstijd | VV | VE (MeV) | VP |
83Rb | {syn} | 86,2 d | EV | 0,910 | 83Kr |
84Rb | {syn} | 32,77 d | β+ β− |
2,681 0,894 |
84Kr 84Sr |
85Rb | 72,165 | stabiel met 48 neutronen | |||
86Rb | {syn} | 18,631 d | β− | 1,775 | 86Sr |
87Rb | 27,835 | 4,75·1010 j | β− | 0,283 | 87Sr |
Er is een groot aantal isotopen van rubidium bekend. Naast het enige stabiele isotoop rubidium-85 (72%) komt alleen het radioactieve isotoop rubidium-87 (28%) van nature op aarde voor. Uit de verhouding strontium-87/rubidium-87 kunnen geologen opmaken wat de leeftijd van een steen is.
Rubidium reageert heftig met lucht en water en veroorzaakt daarbij brand. Daarom moet dit metaal in olie worden bewaard.
Bronnen, noten en/of referenties |