41 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych
W dzisiejszym świecie 41 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych stał się tematem coraz większego zainteresowania. Z biegiem czasu znaczenie 41 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych zostało skonsolidowane w różnych obszarach, od życia osobistego ludzi po gospodarkę światową. Znaczenie 41 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych doprowadziło do przeprowadzenia badań i wywołania debat wokół tego tematu, aby w pełni go zrozumieć i podejmować świadome decyzje na ten temat. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z 41 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych, od jego pochodzenia po obecne implikacje, w celu przedstawienia kompleksowej wizji tego tematu, który ma tak duży wpływ na społeczeństwo.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Sformowany przez 10 Batalion Pancerny |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Tadeusz Witanowski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
41 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Kompania nie występowała w pokojowej organizacji wojska. Została sformowana w sierpniu 1939 roku w Zgierzu w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtej z przeznaczeniem dla 10 Dywizji Piechoty(?) 30 Dywizji Piechoty. Jednostką mobilizującą był 10 batalion pancerny.
Na wyposażeniu posiadała 13 czołgów rozpoznawczych TK-3.
Obsada personalna
Obsada w dniu 1 września 1939 roku:
- dowódca kompanii – kpt. Tadeusz Ignacy Witanowski (ranny 12 IX 1939)
- dowódca 1 plutonu – por. Jerzy Rędziejowski
- dowódca 2 plutonu – ppor. inż. Stanisław Trojanowski
- dowódca plutonu techniczno-gospodarczego – por. Zygmunt Wiktor Hermiczek
Struktura kompanii
Poczet dowódcy
- gońcy motocyklowi
- drużyna łączności
- patrole:
- radiotelegraficzny
- łączności z lotnictwem
- sekcja pionierów
Razem w dowództwie
- 1 oficer, 7 podoficerów, 21 szeregowców;
- 1 czołg, 1 samochód osobowo–terenowy, 2 samochody z radiostacjami N.2, furgonetka, 4 motocykle.
2 x pluton czołgów
- 1 oficer, 7 podoficerów, 7 szeregowców
- 6 czołgów, 1 motocykl, przyczepa towarzysząca
pluton techniczno–gospodarczy
- drużyna techniczna
- drużyna gospodarcza
- załogi zapasowe
- tabor
Razem w plutonie
- 1 oficer, 13 podoficerów, 18 szeregowców
- 5 samochodów ciężarowych, samochód-warsztat, cysterna, 1 motocykl, transporter czołgów, 2 przyczepy na paliwo, kuchnia polowa
Uwagi
- ↑ 1 - czołg dowódcy kompanii; 2 - czołg dowódcy 1 plutonu; 3 - czołg dowódcy 2 plutonu; 4 - czołg dowódcy 3 plutonu; 5 - czołgi z 1 plutonu; 6 - czołgi z 2 plutonu; 7 - czołgi z 3 plutonu
Przypisy
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 273 i 342.
- ↑ a b Żebrowski 1971 ↓, s. 342.
- ↑ Gaj 2014 ↓, s. 218.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 299-300.
Bibliografia
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles: 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 384. ISBN 83-11-07836-X.