W dzisiejszym świecie Stanisław Jan Witwicki stał się tematem rosnącego zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Od polityki po naukę, przez kulturę i społeczeństwo, Stanisław Jan Witwicki zdołał przyciągnąć uwagę dużej liczby ludzi na całym świecie. Jego implikacje, wpływ i znaczenie zaowocowały szeroką gamą opinii, teorii i badań, które mają na celu dogłębne zrozumienie i analizę tego zjawiska. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Stanisław Jan Witwicki, od jego początków po dzisiejsze wpływy, w celu przedstawienia pełnej i aktualnej wizji tego tematu, który jest dziś tak istotny.
| ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
ok. 1630 | |
Data i miejsce śmierci | ||
Miejsce pochówku | ||
Biskup łucki | ||
Okres sprawowania |
1682-1688 | |
Biskup poznański | ||
Okres sprawowania |
1688-1698 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Nominacja biskupia |
12 czerwca 1679 | |
Sakra biskupia |
brak danych |
Stanisław Jan Witwicki herbu Sas (ur. około 1630 w Smolniku, zm. 4 marca 1698 w Warszawie) – polski duchowny katolicki, biskup kijowski, łucki i poznański, kanonik gnieźnieński i warszawski, sekretarz królewski, rejent kancelarii koronnej, opat komendatoryjny płocki, prepozyt w Ołyce, pisarz religijny.
Urodził się około roku 1630 jako syn Samuela i Anny z Rościeskich. Nauki pobierał w lubelskim i braniewskim kolegiach jezuickich, a następnie podjął studia w Rzymie i Paryżu (wg K. Niesieckiego), po których ukończeniu przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski został sekretarzem króla Jana II Kazimierza Wazy, a od roku 1665 pełnił też obowiązki kanonika gnieźnieńskiego, proboszcza-infułata ołyckiego i był (od roku 1676) opatem komendatoryjnym płockim. W międzyczasie otrzymał rejentostwo kancelarii królewskiej. Brał czynny udział w życiu politycznym, posłując m.in. do: Francji, Danii i cesarza Leopolda Habsburga.
12 czerwca 1679 roku prekonizowany został na ordynariusza kijowskiego, a od 25 maja 1682 został przeniesiony na biskupstwo łuckie. W 1685 roku założył Seminarium Duchowne w Janowie Podlaskim. 12 stycznia 1688 roku został biskupem Poznania. W rok później przeprowadził synod, występując w roli instygatora koronnego przeciwko Kazimierzowi Łyszczyńskiemu po ujawnieniu jego ateizmu. Domagał się dla niego kary śmierci. Miał olbrzymie zasługi w rozwoju zakonu trynitarzy w Polsce. 13 listopada 1697 roku, zgodnie z prawem kanonicznym uznał wizerunek Matki Bożej Skrzatuskiej za cudowny.
Po zerwanym sejmie konwokacyjnym 1696 roku przystąpił 28 września 1696 roku do konfederacji generalnej. W 1697 roku był elektorem Augusta II Mocnego z województwa poznańskiego. Zmarł 4 marca roku 1698 w Warszawie (Warszawa należała do diecezji poznańskiej), a jego zwłoki spoczęły w kolegiacie św. Jana Chrzciciela.