Alexandre do Nascimento

W świecie Alexandre do Nascimento istnieje niezliczona ilość fascynujących i istotnych aspektów, które zasługują na odkrycie i zrozumienie. Od wpływu na społeczeństwo po ewolucję w czasie, Alexandre do Nascimento wzbudził zainteresowanie i ciekawość niezliczonych osób na całym świecie. Dzięki bogatej i zróżnicowanej historii Alexandre do Nascimento nadal jest tematem debat i dyskusji w wielu obszarach, od nauki i technologii po kulturę popularną i sztukę. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Alexandre do Nascimento, badając jego pochodzenie, wpływ i dzisiejsze znaczenie.

Alexandre do Nascimento
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego Turres fortissima nomen Domini
Wieżą najmocniejszą imię Pańskie
Kraj działania

Angola

Data i miejsce urodzenia

1 marca 1925
Malanje

Arcybiskup metropolita Luandy
Okres sprawowania

1986–2001

Arcybiskup metropolita Lubango
Okres sprawowania

1977–1986

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

20 grudnia 1952

Nominacja biskupia

10 sierpnia 1975

Sakra biskupia

31 sierpnia 1975

Kreacja kardynalska

2 lutego 1983
Jan Paweł II

Kościół tytularny

S. Marco in Agro Laurentino

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

31 sierpnia 1975

Miejscowość

Luanda

Miejsce

katedra św. Pawła

Konsekrator

Giovanni De Andrea

Współkonsekratorzy

Manuel Nunes Gabriel
Eduardo André Muaca

Alexandre do Nascimento (ur. 1 marca 1925 w Malanje) – angolski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny Malanje w latach 1975–1977, arcybiskup metropolita Lubango w latach 1977–1986, kardynał prezbiter od 1983, arcybiskup metropolita Luandy w latach 1986–2001, od 2001 arcybiskup senior archidiecezji Luandy.

Życiorys

Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie oraz na Uniwersytecie w Lizbonie. Przyjął święcenia kapłańskie 20 grudnia 1952 w Rzymie z rąk Luigiego Traglia, biskupa pomocniczego Rzymu. W 1953 powrócił po studiach do Angoli, był wykładowcą seminarium w Luandzie oraz szefem redakcji miejscowego dziennika katolickiego "O apostolado". Głosił kazania w katedrze metropolitalnej w Luandzie. W 1961 został zmuszony do opuszczenia Angoli; osiadł w Lizbonie, gdzie prowadził działalność duszpasterską m.in. wśród organizacji młodzieżowych. W 1971 powrócił do Angoli, wykładał w Instytucie Nauk Społecznych im. Piusa XII w Lubango, pracował w kurii archidiecezjalnej Lubango, prowadził pracę duszpasterską wśród studentów i dawnych więźniów politycznych. Koordynował działalność Caritasu Angoli.

10 sierpnia 1975 został mianowany biskupem Malanje, przyjął sakrę biskupią 31 sierpnia 1975 z rąk arcybiskupa Giovanniego De Andrea, delegata apostolskiego w Angoli. Objął funkcję wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Angoli (do 1981). W lutym 1977 przeszedł na stolicę arcybiskupią Lubango; przez pewien czas pełnił funkcję administratora apostolskiego ad nutum Sanctae Sedis diecezji Onjiva. Jesienią 1982 spędził miesiąc w rękach porywaczy z angolskiej partyzantki.

2 lutego 1983 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Marco in Agro Laurentino. Od 16 lutego 1986 był arcybiskupem Luandy, zrezygnował z rządów archidiecezją w styczniu 2001 po osiągnięciu wieku emerytalnego (75 lat). Jego następcą został abp Damião António Franklin. Przewodniczący Konferencji Episkopatu Angoli i Wysp Św. Tomasza, uczestniczył w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie.

1 marca 2005 ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w konklawe, nie mógł brać udziału w wyborze następcy zmarłego w kwietniu 2005 Jana Pawła II.

Po śmierci kard. Jozefa Tomki 8 sierpnia 2022 roku, został najstarszym żyjącym kardynałem.

Przypisy

Linki zewnętrzne