Witamy w artykule o Giuseppe Bertello, temacie, który jest dziś niezwykle ważny. Giuseppe Bertello to istotny temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie, aby zrozumieć jego implikacje i wpływ na różne aspekty codziennego życia. W tym artykule będziemy badać różne perspektywy i podejścia wokół Giuseppe Bertello, analizując jego znaczenie w różnych kontekstach i różnych obszarach społeczeństwa. Od wpływu na życie osobiste po wpływ na polu zawodowym, Giuseppe Bertello jest tematem, który nadal wywołuje debatę i dyskusję, dlatego w tym artykule zagłębimy się w jego badania, aby poszerzyć naszą wiedzę i zrozumienie na ten temat.
Kardynał prezbiter | |||
Giuseppe Bertello (2016) | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1 października 1942 | ||
Prezydent Gubernatoratu Państwa Watykańskiego | |||
Okres sprawowania |
2011–2021 | ||
Nuncjusz apostolski we Włoszech i San Marino | |||
Okres sprawowania |
2007–2011 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
29 czerwca 1966 | ||
Nominacja biskupia |
17 października 1987 | ||
Sakra biskupia |
28 listopada 1987 | ||
Kreacja kardynalska |
18 lutego 2012 | ||
Kościół tytularny |
Giuseppe Bertello (ur. 1 października 1942 w Foglizzo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, nuncjusz apostolski w Ghanie oraz pronuncjusz apostolski w Beninie z akredytacją w Togo w latach 1987–1991, nuncjusz apostolski w Rwandzie w latach 1991–1995, stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy ONZ w Genewie w latach 1995–2000, nuncjusz apostolski w Meksyku w latach 2000–2007, nuncjusz apostolski we Włoszech i San Marino w latach 2007–2011, prezydent Gubernatoratu Państwa Watykańskiego i tym samym przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego w latach 2011–2021, kardynał od 2012 (najpierw w stopniu diakona, w 2022 promowany do stopnia prezbitera), członek Rady Kardynałów w latach 2013–2023.
29 czerwca 1966 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Albino Mensy, i został inkardynowany do diecezji Ivrea. Uzyskał licencjat z teologii pastoralnej oraz doktorat z prawa kanonicznego. Następnie w 1967 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie studiował dyplomację.
17 października 1987 został mianowany przez Jana Pawła II pro-nuncjuszem apostolskim w Beninie, Ghanie i Togo oraz arcybiskupem tytularnym Urbs Salvia. Sakry biskupiej 9 listopada 1985 udzielił mu kardynał Agostino Casaroli.
Następnie w 1991 został przedstawicielem Watykanu w Rwandzie. Będąc na tej placówce był świadkiem ludobójstwa w Rwandzie.
W marcu 1995 został Stałym Obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy ONZ w Genewie.
27 grudnia 2000 został przeniesiony do nuncjatury w Meksyku.
Od stycznia 2007 do 1 października 2011 pełnił funkcję nuncjusza we Włoszech i San Marino.
3 września 2011 został ogłoszony następcą kard. Giovanniego Lajolo na stanowisku Gubernatora Państwa Watykańskiego. Urząd objął 1 października 2011. 6 stycznia 2012 ogłoszona została jego kreacja kardynalska, której papież Benedykt XVI dokonał oficjalnie na konsystorzu w dniu 18 lutego 2012.
Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.
Decyzją papieża Franciszka od 13 kwietnia 2013 jest członkiem grupy dziewięciu kardynałów doradców (Rada Kardynałów), którzy służą radą Ojcu Świętemu w zarządzaniu Kościołem i w sprawach reformy Kurii Rzymskiej.
4 marca 2022 papież Franciszek promował go do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem dotychczasowej diakonii na zasadzie pro hac vice.
1 października 2022 po ukończeniu 80 lat utracił prawo do udziału w konklawe.