W dzisiejszym świecie Dywizja Kawalerii „Zaza” to kwestia, która zyskała duże znaczenie w społeczeństwie. Od lat jest przedmiotem debaty i dyskusji zarówno wśród ekspertów, jak i zwykłych ludzi. Jego wpływ rozciągnął się na wiele aspektów życia codziennego, wpływając na wszystko, od ekonomii po politykę, kulturę i technologię. Jest to temat budzący sprzeczne pasje i opinie, cieszący się dużym zainteresowaniem opinii publicznej. W tym artykule dokładnie zbadamy Dywizja Kawalerii „Zaza” i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, analizując jego przyczyny, konsekwencje i możliwe rozwiązania.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. bryg. Zygmunt Podhorski |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa bitwa pod Kockiem (2–6 X 1939) | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk |
Dywizja Kawalerii „Zaza” – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego improwizowana w toku kampanii wrześniowej 1939.
Dywizja Kawalerii „Zaza” została sformowana 18 września 1939 roku przez gen. bryg. Zygmunta Podhorskiego ps. „Zaza” w okolicach Białowieży w Puszczy Białowieskiej z oddziałów Podlaskiej i Suwalskiej Brygady Kawalerii, którym udało się przebić z okrążenia z okolic Zambrowa i Ostrowi Mazowieckiej.
Zgodnie z decyzją gen. Podhorskiego brygady kawaleryjskie miały maszerować na południe, aby połączyć się z wojskami walczącymi na terenie województwa lubelskiego. Dywizja maszerowała po równych osiach w kierunku Czeremchy. Po kilku utarczkach z Niemcami kawaleria weszła w lasy nadleśnictwa Nurzec. 24 września osiągnęła przeprawy na Bugu. Po całodziennych walkach odparte zostało natarcie czołgów niemieckich, a w nocy z 24 na 25 września Dywizja przeprawiła się przez Bug pod Mielnikiem.
25 września po południu maszerowała dalej na południe, omijając Białą Podlaską od zachodu. Po odpoczynku 26 września w rejonie miejscowości Sokole, Dywizja wywalczyła przeprawy na Wieprzu pod Kijanami, w Zawieprzycach i Spiczynie.
28 września przyszedł rozkaz podporządkowania Dywizji dowódcy SGO „Polesie” gen. bryg. Franciszkowi Kleebergowi. W składzie SGO "Polesie" wzięła udział w dniach 2-5 października w ostatniej bitwie wojny obronnej 1939 pod Kockiem i Wolą Gułowską, gdzie skapitulowała wraz z resztą SGO.