Andrzej Gembicki (duchowny)
Dzisiaj Andrzej Gembicki (duchowny) jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się Andrzej Gembicki (duchowny) przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, wywołując ciągłą debatę na temat jego znaczenia i wpływu na różne obszary społeczeństwa. W tym artykule dokładnie zbadamy najważniejsze aspekty Andrzej Gembicki (duchowny), badając jego historię, obecne implikacje i możliwą ewolucję w przyszłości. Mamy nadzieję, że poprzez wszechstronną analizę zapewnimy naszym czytelnikom pełniejszy obraz tego zjawiska i pomożemy im zrozumieć jego prawdziwy zakres.
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup diecezjalny łucki | ||
| Okres sprawowania |
1638–1654 | |
| Biskup pomocniczy gnieźnieński | ||
| Okres sprawowania |
1628–1638 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
10 stycznia 1628 | |
| Sakra biskupia |
28 sierpnia 1628 | |
| Data konsekracji |
28 sierpnia 1628 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| |||||||
| |||||||
Andrzej Gembicki herbu Nałęcz (zm. w 1654 w Janowie Podlaskim) – biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1628–1638, biskup diecezjalny łucki w latach 1638–1654, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej, opat trzemeszeński.
Życiorys
Syn Jana Gembickiego i Katarzyny Zaremba Cieleckiej, brat biskupa krakowskiego Piotra i biskupa chełmińskiego Jana.
Dzięki wsparciu swojego krewnego prymasa Wawrzyńca Gembickiego kształcił się w szkole jezuickiej w Kaliszu, na Akademii Krakowskiej i od 1617 na Uniwersytecie w Padwie.
Wawrzyniec Goślicki obsypał go zaraz po wyświęceniu licznymi kanoniami. Był kanonikiem gnieźnieńskim, kujawskim, łowickim od 1619, kustoszem kruszwickim. W latach 1620, 1625 i 1630 posłował od kapituły gnieźnieńskiej na sejm walny. Z poparciem biskupa krakowskiego Piotra Tylickiego został dziekanem krakowskim. W 1621 został opatem klasztoru kanoników regularnych w Trzemesznie.
W 1628 został prekonizowany na biskupa Teodozji, został biskupem pomocniczym prymasa Jana Wężyka i koadiutorem biskupa łuckiego Bogusława Radoszewskiego. W 1633 wziął udział w głośnej legacji kanclerza wielkiego koronnego Jerzego Ossolińskiego do Rzymu.
Biskupstwo łuckie objął 19 czerwca 1638. 9 czerwca 1641 przeprowadził synod diecezjalny w Łucku. Za jego rządów, podczas powstania Chmielnickiego, diecezja łucka została poważnie zniszczona. W 1643 wyznaczony został senatorem rezydentem.
Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 31 lipca 1648 roku. Podpisał pacta conventa Jana II Kazimierza Wazy w 1648 roku.
Zmarł wiosną 1654 w Janowie Podlaskim. Pochowany został w kościele Karmelitów Bosych św. Michała Archanioła w Krakowie (świątynia dziś nieistniejąca) przez swego brata Piotra, biskupa krakowskiego.
Bibliografia
- Nitecki P., Biskupi Kościoła katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 111.
- Prokop K.R., Sylwetki biskupów łuckich, Biały Dunajec – Ostróg 2001, s. 94–101.
- Andrzej Gembicki , catholic-hierarchy.org (ang.).
Przypisy
- ↑ J. Korytkowski, Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, t. II, Gniezno 1883, s. 57.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 38.
- ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 85.
- ↑ Porządek na seymie walnym elekcyey między Warszawą a Wolą przez opisane artykuły do samego aktu elekcyey należące, vchwalony y postanowiony roku Pańskiego M.DC.XLVIII, dnia VI października, s. 19.