Kompania graniczna KOP „Orniany”

W dzisiejszym świecie Kompania graniczna KOP „Orniany” stał się tematem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Od polityki i ekonomii po zdrowie i rozrywkę, Kompania graniczna KOP „Orniany” przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Mając wpływ obejmujący wiele aspektów społeczeństwa, Kompania graniczna KOP „Orniany” nadal budzi kontrowersje i refleksje. W tym artykule zbadamy różne aspekty Kompania graniczna KOP „Orniany” i jego wpływ na życie codzienne, analizując jego znaczenie w bieżącym kontekście i możliwe reperkusje w przyszłości. Podobnie przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Kompania graniczna KOP „Orniany”, aby narysować pełną panoramę, która pozwoli nam zrozumieć jego zakres i znaczenie we współczesnym społeczeństwie.

Kompania graniczna KOP „Orniany”
Historia
Państwo

 Polska

Rozformowanie

1939

Organizacja
Dyslokacja

Orniany

Formacja

Korpus Ochrony Pogranicza

Podległość

batalion KOP „Niemenczyn”

Kompania graniczna KOP „Orniany”pododdział graniczny Korpusu Ochrony Pogranicza pełniący służbę ochronną na granicy polsko-litewskiej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Na podstawie rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych nr 1099 ze stycznia 1926, w trzecim etapie organizacji Korpusu Ochrony Pogranicza, sformowano 21 batalion graniczny , a w jego składzie 1 kompanię graniczną KOP. W listopadzie 1936 kompania liczyła 2 oficerów, 9 podoficerów, 5 nadterminowych i 77 żołnierzy służby zasadniczej. W 1939 1 kompania graniczna KOP „Orniany” podlegała dowódcy batalionu KOP „Niemenczyn”.

Służba graniczna

Podstawową jednostką taktyczną Korpusu Ochrony Pogranicza przeznaczoną do pełnienia służby ochronnej był batalion graniczny. Odcinek batalionu dzielił się na pododcinki kompanii, a te z kolei na pododcinki strażnic, które były „zasadniczymi jednostkami pełniącymi służbę ochronną”, w sile półplutonu. Służba ochronna pełniona była systemem zmiennym, polegającym na stałym patrolowaniu strefy nadgranicznej i tyłowej, wystawianiu posterunków alarmowych, obserwacyjnych i kontrolnych stałych, patrolowaniu i organizowaniu zasadzek w miejscach rozpoznanych jako niebezpieczne, kontrolowaniu dokumentów i zatrzymywaniu osób podejrzanych, a także utrzymywaniu ścisłej łączności między oddziałami i władzami administracyjnymi. Miejscowość, w którym stacjonowała kompania graniczna, posiadała status garnizonu Korpusu Ochrony Pogranicza.

1 kompania graniczna „Orniany” w 1934 ochraniała odcinek granicy państwowej szerokości 30 kilometrów 940 metrów.

Sąsiednie kompanie graniczne:

Struktura organizacyjna

Strażnice kompanii w 1929

Strażnice kompanii w latach 1931 – 1939

Dowódcy kompanii

  • kpt. Zygmunt Langman (był 31 VII 1928 − był 30 IV 1931)
  • kpt. Juliusz Fetkowski(1931 −)
  • kpt. Ludwik Waryński (- 1939)

Uwagi

  1. Wykaz stanów etatowych oficerów, podoficerów i żołnierzy KOP przesłanych przez ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna ze sztabu KOP do I oficera do zleceń GISZ płk. dypl. Kazimierza Glabisza. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 365
  2. W 2000 Rajmund Szubański napisał, że sformułowania zawarte w artykule „Bataliony, kompanie, strażnice KOP” z 1993, odnoszą się do stanu sprzed 1937. Wymienił w nim strażnice: „Jankuniszki”, „Oszanynie”, „Nikoje”, „Grzybiańce”, „Giryńce”(?) i „Kumielino” (?) → Szubański 1993 ↓, s. 278, Szubański 2000 ↓, s. 87
  3. zaścianek Jankuniszki, gmina Podbrodzie, powiat święciański, województwo wileńskie → Baza miejscowości kresowych
  4. gajówka Oszarynie, gmina Podbrodzie, powiat święciański, województwo wileńskie → Baza miejscowości kresowych
  5. zaścianek Nikoje, gmina Podbrodzie, powiat święciański, województwo wileńskie → Baza miejscowości kresowych
  6. wieś Grzybiańce, gmina Podbrodzie, powiat święciański, województwo wileńskie → Baza miejscowości kresowych
  7. zaścianek Poszkinie, gmina Podbrodzie, powiat święciański, województwo wileńskieBaza miejscowości kresowych
  8. Waryński Ludwik, kpt. piech., w KOP od 1936. Do mobilizacji dca 1 kompanii granicznej „Orniany”. Przydział mobilizacyjny nieznany. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 756

Przypisy

Bibliografia