Placówka wywiadowcza KOP nr 7
W dzisiejszym świecie Placówka wywiadowcza KOP nr 7 to temat, który zyskuje coraz większe znaczenie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Placówka wywiadowcza KOP nr 7 stał się podstawowym aspektem codziennego życia ludzi. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy akademickim, Placówka wywiadowcza KOP nr 7 ma znaczący wpływ na współczesne społeczeństwo. W tym artykule zbadamy różne aspekty Placówka wywiadowcza KOP nr 7 i przeanalizujemy jego wpływ na różne sektory. Od jego historycznego znaczenia po jego znaczenie w teraźniejszości, Placówka wywiadowcza KOP nr 7 jest tematem, który w dalszym ciągu budzi zainteresowanie i debatę wśród ekspertów i ogółu społeczeństwa. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o Placówka wywiadowcza KOP nr 7 i jego znaczeniu już dziś!
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Formacja | |
| Podległość | |
Placówka wywiadowcza KOP nr 7 – organ wykonawczy wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Placówka utworzona została w lipcu 1929 jako placówka wywiadowcza KOP nr 7 „Rokitno”/„Sarny”. Wchodziła w skład Brygady KOP „Polesie”. Pod względem pracy wywiadowczej podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”, pod względem pracy kontrwywiadowczej szefowi samodzielnego referatu informacyjnego DOK II Lublin, a pod względem wyszkolenia wojskowego dowódcy pułku KOP „Sarny”. Pod względem administracyjno-gospodarczym placówkę przydzielono do 18 batalionu KOP. Działała na terenie odpowiedzialności 2. 18 batalionu granicznego. Zgodnie z etatem placówka liczyła 3 oficerów, 3 podoficerów i 4 szeregowych. W listopadzie 1931 etat placówki zwiększono o etat kapitana − zastępcy dowódcy placówki.
W październiku 1933, jako placówka wywiadowcza KOP nr 7 „Sarny” podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów”. Z dniem 1 grudnia 1936 placówka wywiadowcza KOP nr 6 przejęła od placówki wywiadowczej KOP nr 7 teren gminy Wysock i Berezów powiatu stolińskiego.
Jednostką administracyjną dla placówki nr 7 był batalion KOP „Rokitno”.
W 1939 placówka wywiadowcza KOP nr 7 „Sarny” nadal podlegała szefowi ekspozytury Oddziału II nr 5 „Lwów” i stacjonowała w Sarnach.
Obsada personalna placówki
- Komendanci placówki
- kierownik placówki − kpt. Gdesz
- oficer ofensywny − por. Bem Antoni
- oficer kontrwywiadu − por. Danhofer Włodzimierz
- kierownik placówki – mjr adm. (piech.) Mikołaj Lipiński
- oficer placówki – kpt. piech. Janusz Jerzy Makarczyński
- oficer placówki – kpt. art. Alojzy Zakrzewski
- oficer placówki – kpt. adm. (art.) Jan V Zieliński
Uwagi
- ↑ Zarządzenie szefa sztabu Korpusu Ochrony Ochrony Pogranicza ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP.
- ↑ Byli to: kierownik placówki (major), oficer do spraw wywiadu zaczepnego (kapitan), oficer do spraw kontrwywiadu i spraw przemytniczych (kapitan) → Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 1/zał.1
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939.
Przypisy
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 428.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 41.
- ↑ a b Prochwicz 2003 ↓, s. 50.
- ↑ a b Prochwicz 2003 ↓, s. 40.
- ↑ Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 2.
- ↑ Zarządzenie nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 ↓, s. 2.
- ↑ Polak 1999 ↓, s. 91.
- ↑ Zarządzenie nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 ↓, s. 1.
- ↑ Wyciąg z rozkazu nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 ↓, s. 2.
- ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 2 zał. 47.
- ↑ Prochwicz 2002 ↓, s. 32.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 922.
- ↑ Pepłoński 1994 ↓, s. 123.
- ↑ Polak 1999 ↓, s. 99.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa–Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 8388067488.
- Andrzej Pepłoński: Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza (1924-1939). W: Lech Grochowski: Korpus Ochrony Pogranicza w 70 rocznicę powstania. Materiały z konferencji popularnonaukowej. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1994.
- Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T.1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Jerzy Prochwicz. Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza 1924-1939. „Problemy Ochrony Granic”. 22, 2002.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Regina Czarnecka: Oddział II Sztabu Głównego (Generalnego) w latach 1921-1939. .
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadu nr L.dz.KOP.1150/Tjn./Wyw./29 z 15 lipca 1929.
- Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie reorganizacji służby wywiadowczej nr L.dz.7580/Wyw.Org./31 z 19 listopada 1931.
- Wyciąg z rozkazu dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie przekazania powiatu krzemienieckiego placówkom nr L.dz.9041/Wyw.KOP./36 z 6 listopada 1936.
- Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937.